Nga Hana Xhihani
Më, nuk mundem!
Nuk mundem të përcjell mallin,
që torturon peshën e rëndë të kujtimit.
Nuk e besova që vetmia do t’më torturonte
sot,dje, pardje.
Lënduar nga plagosja e dimrit të acartë,
dëshpërimi vrapoi bashkë me erën e veriut,
duke shtuar ndalesat e trenave për në rrugën aq të dëshiruar.
Jeta derdhet më pas menduar,
shqetësuar,
duke lënë kujtimet të vadisin pikëlluar fletët e ëndrrave.
Çdo çast,
çdo ditë,
shikoj kohën të ecë fshehtë,
dielli ndalon kaldajat e ngrohjes dhe hëna nuk vesh më rrobën e ndritur.
Nata frikësohet,
fsheh fytyrën me maskë.
Vetmia u ngjye me pluhur trishtimi.
Vërtet,
mjaft e trishtë të mos shohësh yjet nga qielli i maskuar.
Nëse shkëlqimi qiellor nuk depërton në syrin tim,
Atëherë buzëqeshjen e rreme
të fshehur nën errësirë
s’e dua!
Zemrën nuk e dua të thyer nga errësira!
Nuk e di pse kujtimet marrin arratinë,
duke u përplasur pas mureve të heshtjes.
Kjo gjëndje më bën të ndihem
si i dehuri që rrëkëllen gotën me fund
e më pas nuk di se çfarë ka pirë.
Sa do të doja,
që dielli të ishte historia ime!
Përse vallë fshihet pas një reje?
Nuk kuptoj asgjë
