Flet gazetari i njohur: “Hapësira e Blertë është jeta ime”
Ishim bashkëstudentë me Marashin dhe më shumë takoheshim në redaksinë e gazetës studentore, se sa në klasë. Marashi ishte një shpirt i trazuar, që, atë ndjenjë poetike, që gëlonte përbrenda tij, donte ta përjetonte me idealizmin e dëshirat rinore, ku gëzimi i jetës së tij ishin vargjet poetike, që na i lexonte me pasion, ndaj nuk merakosej aspak për provimin e nesërm, që e konceptonte një detyrim material. Edhe sot, Marashi ka mbetur me po me atë shpirt të trazuar poetik e idealizmin e Marashit, shikuesi i“ Hapësira e Blertë” e kupton të rrjedhë te reportazhet jetësore, duke u bërë shikuesi i emisionit, udhëtar të ngjarjeve jetësore. Sepse, siç pohon Mirashi, reportazhi është si ajo poezi, që të vjen në shpirt, të ngacmon, të shqetëson, e unë mundohem të gjej formën, trajtën, që ta qas, ta afroj te shikuesit, si një ngjarje të jetës së tij, ku secili të jetë pjesë, të udhëtojmë bashkërisht në reportazh dhe në fund, të ndjejmë atë të renë që mësuam. Siç na bën edhe poezia, ndjenjën e së bukurës të poezisë ta ndjejmë edhe në shpirtin tonë. Si pak të tjerë, Marashi është protagonisti i ditëve tona, duke na udhëtuar me emisionet e tij në atë Shqipëri, që ende nuk e njohim
-Sa ka ndryshuar Marashi i sotëm, nga Marashi student që kam njohur unë, kur gëzohej si fëmijë për vargjet poetike që kish thurur?
– Ne atëherë ishim të rinj dhe shpesh jetonim në një botë ëndrrash. Në botën ëndërrore njeriu nuk ka halle, nuk ka probleme, nuk ka shqetësime, sepse në këtë lloj bote gjithçka ndërtohet në mënyrë iluzive. Në një botë ëndrrash, banorët quhen ëndërrimtarë. Ëndërrimtarët janë pararendësit e realizmit gjithsesi. Sa më e shkurtër të jetë koha e ëndërrimeve, aq më e gjatë është koha që ke për të ecur mes realiteteve. Ndryshimi me atë periudhë është se sot jemi “banorë” të një planeti real. Pra, kemi “zbuluar” tokën dhe do vazhdojmë ta zbulojmë përditë, derisa toka të na mbulojë. Në këtë kontekst, nuk është se kemi ndryshuar shumë.
Me emisionin tuaj televiziv keni krijuar një këndvështrim tjetër, ndryshe nga tendenca e televizioneve në vend… Si ka lindur ideja e emisionit “Hapësirë e Blertë” dhe kur janë transmetuar emisionet e para?
– Për një kohë të gjatë kam jetuar me ëndrrën që në Shqipëri të kishte një emision televiziv të përjavshëm për fshatin, natyrën, njerëzit e thjeshtë, faunën, florën, mjedisin. Imagjinoja një emision, në qendër të të cilit , gazetari vepron thjesht, njëlloj si personazhet e tij, ngjitet malit,eksploron stanet me bagëti, zbret në një luginë dhe flet për vreshtat, plantacionet e gështenjave, hipën mbi mushkë dhe ngjitet atje, ku njerëz të thjeshtë prodhojnë bulmetrat që ne i hamë çdo ditë… Kjo lloj gazetarie që e prek realitetin me dorë, thuajse ishte inekzistente. Ka qenë një ëndërr e imja e hershme, që të udhëtoja pafund nëpër Shqipëri, për ta eksploruar atë në çdo skaj të saj. Në dimrin e vitit 1997, unë i propozova Drejtorit të Përgjithshëm të asaj kohe, Edi Mazit, që të realizoja emisionin “Hapësirë e blertë”. Mbaj mend që më ka mbështetur pa hezituar aspak. Kështu që në shkurtin e vitit 1998, unë transmetova emisionin e parë “Hapësirë e Blertë”. Ishte historia e një burri, i cili po mbillte pemë në kopshtin e tij, ndërkohë që njerëzit e tjerë po “mbillnin” qiellin me plumba. Ka qenë një emision tronditës dhe shpresëdhënës njëherësh. Që pas realizimit të katër- pesë emisioneve të para, makina e emisionit tonë , një “Benz” fuoristradë ngjyrë bezhë, u bë e njohur kudo, rrugëve me gropa të Shqipërisë.
– Cilin veçoni si momentin më të bukur gjatë xhirimeve të emisionit?
– Po bëhen rreth 500 emisione në mbarë Shqipërinë dhe momentet e bukura, janë të shumta, por unë do të veçoj 2 nga ata: Po xhiroja para 10 vjetëve diku në një fshat të Shqipërisë, kur një zë fëmije që më thërriste në emër, më bëri që të kthej kokën pas. Ishte një fëmijë rreth 12 apo 13- vjeçar, i cili fliste me mua, por shikimin e mbante paksa të mënjanuar. Ti je gazetari i “Hapësirës së Blertë” – me tha, nuk të kam parë kurrë, por të njoha nga zëri që ta kam dëgjuar në televizor. U trondita. Ishte një fëmijë i verbër! Njëherë tjetër ndesha në një njeri që kishte bërë një investim të bukur për rritjen e peshkut në një fshat të Matit, pranë lumit me të njëjtin emër. Ishte rreth të shtatëdhjetave. Fliste qartë. Kur u bëra gati t’i them: “Të lumshin duart për punën që paske bërë…” – vura re se i mungonte pikërisht njëra nga duart. Më erdhi të klith për të gjithë dembelët me dy duar… Janë skena prekëse, por të bukura, të cilat i kam transmetuar në emision, ashtu si i kam përjetuar. Këto detaje publiku është i destinuar të mos i harrojë!
– A ka diçka që ju ka mbetur peng, që nuk keni mundur ta realizoni dot?
– Dy apo tre emisione “ Hapësirë e Blertë” në Çamëri, janë pengu dhe obligimi që kam patur prej kohësh e që nuk e kam realizuar ende. Dua të shkoj të filmoj e të flas për ullinjtë e Çamërisë, për peizazhet gati – gati biblike të atjeshme, për aromën e luleve dhe shijen e mjaltit, për mallin njerëzor, brengat, kostumet dhe baladat çame. Jam i etur të sjell në ekranet e shqiptarëve, banorë të moshuar çamë që pas shumë e shumë dekadash, arrijnë të prekin sërish me dorë, ullinjtë e fëmijërisë në Çamëri! Kemi transmetuar emisione “Hapësirë e Blertë” në Kosovë, ndërkohë që, së shpejti do t’i realizojmë programet tona në të gjithë hapësirën mbarë shqiptare.
– Jeni një nga gazetarët që e njihni shumë mirë Shqipërinë, si është ndërtuar në zonat rurale në bregdet apo në Alpe?
Zona Rurale e Shqipërisë është shëmtuar nga ndërtimet. Në të gjitha zonat është i njëjti tip ndërtese, beton dhe tarraca përsipër. Janë zaptuar horizontet. Bregdeti është varrosur nën beton. Në disa zona malore kanë nisur të ngrihen ndërtesat e para prej betoni. Sindromi i betonit sundon gjithandej. Edhe varret po i bëjmë prej betoni. Kam përshtypjen që brezat e ardhshëm , kur ne të mos jemi më, do ta rindërtojnë Shqipërinë nga themelet. Kjo ka për të ndodhur shumë shpejt. Pas 200 vjetësh Shqipëria besoj do të jetë rindërtuar! Koncepte të reja evolucioniste do të zgjohen në mendjet e pasardhësve tanë. Shqipëria siç e ka falë zoti, do të bëhet e bukur. Jam i shqetësuar që ne u sollëm keq me Shqipërinë. Për qytetet mos më pyesni ju lutem! Ngrini kokën lart dhe shikoni miliona metra linear kabllo të ngatërruara që kërkojnë miliona euro për t’i rehabilituar, për t’i futur nën tokë. Nuk e di sa do të zgjasë kjo situatë qesharake dhe mjerane. Shqipëria ka tani fatkeqësisht edhe ndotjen vizuale.
– Çfarë janë për ju heronjtë?
– Personazhe përrallash për të rritur, por meqë të rriturit nuk dëgjojnë përralla, heronjtë po i lë në vendin e vet. Unë mendoj se modestia është një akt heroik. Është më mirë të duash dhe të punosh për Shqipërinë sesa të bërtasësh mes njerëzve: Rroftë Shqipëria! I pari është një akt heroik ndërsa i dyti është një akt komik.
– Çfarë vlerësoni më shumë te njerëzit?
Tek njerëzit vlerësoj më shumë mirënjohjen. Njerëzit mirënjohës i sjellin jetës kënaqësi. Mirënjohja është një shenjë e sigurt nëse një shoqëri ka filluar të përparojë ose jo.
– Pasionet dhe dëshira juaj?
– Eksplorimi i vendeve të panjohura, peshkimi, bisedat me miqtë pranë oxhakut deri vonë, librat historike, poezia…
– Ju faleminderit!
