Elona Agolli: Titulli i përmbledhjes me poezi të Dritëro Agollit për herë të parë u vendos pa lejen e Dritëroit, por u vu nga më i dashuri njeri i tij, Sadija dhe më i çmuari mik, Prof. Rexhep Qosja
Pasthënia e përmbledhjes së re me poezi “E bukura, lozonjarja, tokësorja Grua” – Dritëro Agolli
Në fakt, doja t’ia bënim surprizë. Pasi ajo e meriton. Pasi ajo është gruaja idhull dhe simbol. Pasi ajo ngaherë ka qenë bukuria drejt së cilës vraponte im atë; poeti, bashkëshorti, burri. Por u zbulova. U zbulova pasi nuk mund të mos t’i tregoja e kërkoja mendime për çka po përgatisja. Pasi ajo, mamaja ime dhe “e bukura, lozonjarja, e thjeshta, tokësorja” grua e të madhit poet ishte edhe lexuesja, këshilluesja dhe redaktorja e parë e veprave të atit tim. Dhe është ajo që me plot bindjen e saj e titulloi këtë përmbledhje poezish për dashurinë e gruan, “E bukura, lozonjarja, tokësorja Grua”. Dhe një të vogël sekret do të rrëfej: Nuk mundej të mos kërkohej një këshillim nga ai të cilin më tepër çmonte, ndoshta barabar me bashkëshortin e saj të famshëm, Prof. Rexhep Qosen. Dhe një pasdite shtatori (vera e nxehtë po përcillej) ajo vendosi të bënte një telefonatë. Profesori i mirëkuptueshëm, i mirëgjendshëm, e kuptoi menjëherë mëdyshjen për titullin dhe pa asnjë ngurrim tha: “Ky është titull: “E bukura, lozonjarja, tokësorja Grua”. Dhe mos harro, Grua me germë të madhe. Varg i bukur i Dritëroit.” Titulli tashmë u vu. Është i pari titull që vihet pa lejen dhe mendimin e babait tim, por jam e lumtur. Ai u vu nga më i dashuri njeri i tij, nëna ime dhe më i çmuari mik i tij, Prof. Rexhep Qosja.
Elona Agolli
Gratë për mua
Kam dashur çdo grua pa masë,
Në rrugë, në dhomë e kuzhinë,
Madje dhe lart në tarracë,
Ku ndejnë rroba e fshijnë.
Në zënka s’kam sharë asnjë grua,
S’kam shkruar keq në asnjë fletë.
Do vdes.
Do flasin gratë për mua:
“Ky ishte poet i vërtetë”.
2012
Letrat
Kur dashuroheshim në kohën tonë,
Kur tretesha dhe digjesha për ty,
Nga njëri-tjetri letrat vinin vonë,
Kalonte dhe një muaj apo dy.
Po ndofta dashuria mbahej gjallë,
Se zjarrin mbanin letrat në udhëtim
Me biçikletë a mushkë apo me kalë
Në vapë e shi, dëborë dhe thëllim.
Kur dashuroheshim në kohën tonë
Me zor na vinin letrat fshat-qytet
Nuk kishim nëpër dhoma telefonë
Dhe në ëndërr s’kishte faks dhe internet.
Megjithatë më mirë që nuk kishte
As telefon, as internet, as faks,
Se fjalë e nisur shpejt dhe mund ta vriste
Një dashuri të vjetër për një çast.
E paharruara
Ngaherë pyet nëna e ngratë:
Ku do jetë partizania që fjeti atë natë?!
Pyet e ul kokën me thinjë
Në mbrëmjet e vona në fshatin Sinjë.
Asaj i kujtohet vajza me yll në ballë,
Që rrobat ia thau e i dha qumësht e dhallë.
Dhe kur iku, në prag i tha: udhë e mbarë!
Dhe mendoi: “Ta kisha nuse për Mevlanë!”
Po Mevlani u vra në Malin e Thatë
Në Brigadën e Katërt a në Brigadën e Shtatë.
Dhe tok me djalin në mendje i mbeti
Vajza që natën në odë fjeti.
Dhe ngaherë pyet për të: ku do jetë?
Sikur nusen e djalit ta ketë.
1967
E bukura
E bukur, tokësore, e thjeshtë, lozonjare,
E tillë për mua je ti.
Unë vë kokën e zezë, si ugar, në supet e tua ledhatare
Dhe rri.
Unë rritem kur jam me ty, si Anteu,
E gjaku muret e aortës godet.
Të dy jemi bërë nga lulet, nga dheu,
Të dy njëri-tjetrit i duhemi me ditë e me net,
E bukura, tokësorja, e thjeshta grua!
1964