Pija që deh
I thashë zemrës, -Je në risk,
Kur kaq fort ti rreh!”
-Pse të trembem, thotë zemra
-Ndjenjat pse t’i fsheh…?!
Sa pandehma, iluzione,
Gracka fati ngreh?!
Zemra ime, dashuria
Është “pije” që të deh…!
Me shigjeta helmatuese
Të godet e ti s’sheh
Le të gjuajnë, gufon zemra
S’më vdes ai helm…!
Dhimbjen kur unë thellë ndjej
Botës pse t’ia fsheh
Çfarë më shumë se dashuria
Na merr mendtë, na deh!
Miqtë
Kot e ke, më tha ndërgjegjja,
Njerëzit s’janë përherë miq.
Ti pandeh se ata të duan,
Por në fakt i ke “armiq”!
I them vetes, – Pse, s’kanë shkak,
S’kam pushtet, as ofiq…
Nuk urrej askënd në jetë,
S’ndaj të mirë dhe të liq!
-S’ka të bëjë, ata s’të duan,
Afërmendsh i ke “miq”!
(Dashuri, ti s’fal, thotë Krishti,
Po s’i deshe dhe armiqtë!)
S’është çudi në këtë jetë,
Midis miqsh ka dhe “armiq”.
Helm i egos i ngërthen…
Dhe i bën, oh, sa të liq!
Mos u lig, mos u mpak,
Thotë vetvetja, je një hiç.
I pavlerë në këtë botë,
Po nuk pate dhe “armiq”!
Poeti
I shtinë qiellit,
ai ra…
Ra për të mos u kthyer më,
u përgjak,
u përmbys,
ra…
(Askush s’ka dy jetë!)
Bizhutierët rendën
të mbledhin thërrime yjesh;
të çmendur, të marrë,
pas hënës u sulën pa frymë;
Diellit shumëkush mori arratinë…
Ti,
poet,
shpirtdhembshur përherë,
me shtatin e tij të vrarë,
të kaltër,
mbi shpinë!
Kur braktis atë që do
Ti po kthehesh përsëri tek unë,
Me pendesë edhe trishtim pa fund.
Ka shumë kohë qe po të pres…
Sa shumë…
Vjen,
Përmes erës nëpër natë, ti vjen.
Nostalgji dhe dëshpërim më sjell…
Sa e huaj je tani, s’e ndjen?…
Ku shkuan ëndrrat, ku?
Kë deshën sytë e tu?
S’e di…!
Ne heshtim që të dy.
Na ndan një ftohtësi, tani…
Kur braktis atë që do,
Vjen një çast që e kupton,
Se pa të, ti dot s’jeton…!
Çfarë, më thuaj, vlen në botë,
Kur je vetëm e ke ftohtë,
Dhe një zemër s’e gjen dot…?
Ku shkuan pritjet, ku?
Ku ndali hapi yt?
S’e di…!
Një ndjenje në fshehtësi,
Jam skllavi yt, më thotë tani…
Unë,
Sa trishtim po ndjej ne shpirt, çudi…!
Kur pendesën shoh në sytë e tu.
S’di…të dua a të humba përgjithnjë?!
Ti u ktheve, lotin shoh të ngrirë.
Jam i dobët dhe të fal?! S’e di…
Mund ta kthejmë në jetë dashurinë?!…
Sytë
Sytë shohin, shihen; fshehin, fshihen;
Sytë ikin largohen, …sytë mërgohen.
Sytë ndrijnë, qeshin; ndizen, ndezin,
Sytë dashurojnë, dashurohen …sytë verbohen.
Sytë lotojnë, pikëllojnë; fiken shterohen,
Sytë ftohen, s’flasin, ….sytë vrasin.
Shtati kallkan ngrin,
sytë mbesin,
hapur, kur vdesim.
Rob i manive
I përzura komplekset nga vetja:
Inferioritetin
e nisa të parin…
Ik prej meje, dil
kjo botë është e ashpër për ty
maniak depresiv
ne kopshtet çehoviane shko
shkarko fobitë
s’ke strehim në trurin tim
S’të lodhi përulja
ndjesitë diabolike?
Sa herë i marr erë një luleje
druaj se pas shpine
thika më ngulet…!
Supersticionet,
gra të pabesa
i degdisa
në manastirin e harresës!
Ritualet i vara në kremastarë,
dalë nga preferenca prej kohësh.
I hoqa qafe lajkat, pa kortezi
Madamë Pandehma – modus
jashtë modës!
Grimcat e të përditshmes thërrasin:
-Një ditë do të të vrasim
Lojëra parandjenjash sajojnë numrat fatalë
mezi ç’presin të varem…?
Zbraza raftet e trurit nga kotësitë
përzura dhe ëndrrat!
Kur u shfaq ai, deliri i madhështisë,
kalorësi i gamiles, me krye në hava!
“Jeto madhështinë, më dërdëllit
kthehu në vetëdije,
bota është e ngushtë
s’ka vend as për hijet…!
Gëzo marrinë, gjigant!”
më shkund deliranti.
E ndoqa pas
askund s’gjeta
për të një kafaz!
Por, ne mund e stërmundo,
tinëzisht një ditë
e shpura delirin në kopshtin zoologjik,
kureshtarëve t’ua fal
si gjest filantropik!
