Tregim nga Gëzim Loka
Ku mund të shkojë në këtë orë të vonë të pasdites, teksa zhegu ende djeg e përvëlon dhe duhma e ditës në ikje përthith çdo ndjesi në një mënyrë aq të beftë dhe simetrike?! Kam ardhur këtu, në vendin tim të lindjes, pas dhjetë vjetësh, që kur më vdiq babai, duke lënë pas një shkretim loti dhe malli. Hija e babait më duket sikur endet nëpër ujët e trazuar të Mallës, në fëshfërimën e drurëve të Nezhdës, në atë murmurimë të fshehtë, që endet gjithkund si mister. Dal në rrugë dhe mbaj frymën. Koha pikëzohet në atë rrugë, në dukje krejt e huaj, sikur s’ka asnjë lidhje me atë çfarë ka ngjarë në kohën time. Është një rrugë e pluhurosur, që nuk thotë asgjë. Duket një rrugë e shkretë, pa histori. Kjo është rruga e fëmijërisë sime. Rruga e ëndrrave të para që hodhën shtat dhe lulëzuan bashkë me pemët e qershisë, që patën mbirë ndanë saj dhe tani nuk janë më. Më duket e çuditshme që këtu dikur kishte aq jetë e gjallëri e tani, nën heshtjen shtypëse të çastit, nuk duket asnjë shenjë gjallimi, veç mërzisë sime që përzihet me kujtime herë të trishtuara e herë të bukura. Iki kësaj rruge të shkretë e të pluhurosur, pa asnjë gjurmë dhe nuk mendoj asgjë. Nuk kam se çfarë të mendoj. Vetëm ndjek me sy siluetën e praruar të horizontit, që thyhet diku mbi kurorën e Malit të Vetëtimave Blu. Çfarë ka pas atij mali? Po pas atij të horizonti të ngjyer me purpur? Jam vetëm pesë vjeç dhe nuk di shumë gjëra për botën…Por di se në këtë botë unë kam një ëndërr që duhet ta ndjekë. Di vetëm një gjë: Kurora e Malit të Vetëtimave Blu është maja e botës. Kështu më pati thënë im atë. Atij i kushte thënë kështu babai i tij e me radhë, nga brezi në brez. Një pesë vjeçar ka shumë ëndrra, por krye ëndrra është të ngjitem deri në atë kurorë gjigande, ku tej e ndanë shtrihen hapësira të pa mata të imagjinatës, më shumë se një fiksim fëmije ishte një ëndërr. Unë e ndoqa atë ëndërr dhe e arrita. E takova dhe nuk u zhgënjeva. Po djali im, mbesa ime, brezat më të rinj të kësaj kohe të krisur, çfarë ëndrre po ndjekin? A do ta gjejnë diku shëmbëllimin e vizionit të praruar apo do të enden në gjysmë mjerim, pa e ditur se ku do të shkojnë?! Iki duke u zvarritur nëpër pluhur, teksa herë pas here kthej kryet dhe shikoj me vëmendje gjurmët e hapave të mi. Shenja a vraga fëmijërie, që mbeten të pashlyera në kohë… Befas rruga e pluhurt ndërpritet dhe para shfaqet një qytet i zhurmshëm, me drita të lëbyrta dhe fytyra të gëzuara. Horizonti mbetet pas dhe Maja e Botës nuk duket askund. Zërat e fëmijëve që luajnë në lisharës dhe në kaluçë të butë, me ngjyrë të kadifenjtë, më mbështjellin në një vorbull gjigande. Një si oshtimë, që më mban pezull, si një soj dehjeje e dremitje duke ecur, thuajse sy mbyllur. Për të ndjerë më mirë ritmin e qytetit të azdisur. Trokun e gjindjes që duket sikur trokon mbi lëvoren e dëshirës a mbi lëkurën e tundimit. Vajzat me flokë të kuqe e quka në fytyrë, të imëta e të hedhura, më qarkojnë rreth e rrotull, si në një karusel. Sa vjeç jam tani? Ndoshta pesë. Ndoshta njëzet e pesë. Ndoshta pesëdhjetë e pesë. Ndoshta njëqind e pesë… Kjo rrugë më heq çdo iluzion për kohën dhe moshën. Mosha ime është sa pluhuri i kësaj rruge shkretane, sa uji i Mallës që rrjedh herë me trazime e përmallime, e herë me qetësimi e indiferencë… Kërkoj atë rrugën e hollë e të shkretë me pluhur, siluetën e praruar të horizontit, që thyhet diku mbi kurorën e Malit të Vetëtimave Blu dhe në vend të saj shoh në pasqyrë një fytyrë të plakur, tepër të plakur nga vitet, që kërkon të ndiejë prekjen e lëkurës së tij…Muzgu po avitet me shpejtësi mbi Lurë e më duket sikur dëgjoj zërin e tim ati:
-Lëre rrugën në shenjtërinë e saj. Çdo rrugë ka kohën e saj dhe njerëzit e saj, që e nisin atë nga një ëndërr fëminore dhe e çojnë gjer në fund… duke e pjesëtuar çastin dhe vetë kohën me mijëra e mijëra rrugë dhe me mijëra e mijëra ëndrra të tjera!…
