Abdurahim ASHIKU
Në Hanja të Kretës po luhet një dramë, dramë të cilën e ndan në fije të perit një tragjedi. Në amfiteatrin e shfaqjes nuk shohim të jetë ulur, askush nga institucionet e larta shqiptare e as nga ato greke. Mbase presin të ulen kur drama të kthehet në tragjedi.
Në Hanja të Kretës luhet një dramë, një serial tash shtatëmbëdhjetë vjeçar (7 mars 2001) i betejës që gjuha shqipe të jetë legale, gjuhë e miratuar nga të dy qeveritë, gjuhë e ulur në bankat e klasave të shkollave greke e jo bodrumeve e kioskave të emigrantëve, gjuhë për diku tek 150 mijë fëmijë të emigrantëve shqiptarë që ulen çdo ditë nga veriu në jug e nga stereja në ishuj në shkollat greke, fëmijë që kanë po aq nevojë sa fëmijët e emigrantëve grekë që e mësojnë gjuhën e nënës së tyre në mënyrë ligjore nga Evropa, në Amerikë, Azi, Afrikë e deri në Australi. Të mos themi për minoritetin grek në Shqipëri që është në Nen të marrëdhënieve midis dy vendeve e që bëri kuvende dhe në bisedimet e Kretës dhe të Korçës, bisedime që çuditërisht nuk nxorën asnjë zë për mësimin e gjuhës shqipe për fëmijët e emigrantëve, mësim në shkollat greke të paktën të shtunat e të dielat, por edhe si gjuhë e dytë në ciklin e ulët, gjimnaz e lice(!) Dikush do të komentojë që po kërkoj shumë! Mbase! Nuk është hera e parë. Me qindra herë, madje në katër libra kam shkruar… Gjuhët i bashkojnë njerëzit, kombet, sidomos kur ata janë gjitonë. Historia e marrëdhënieve njerëzore nuk ka ecur kurrë përpara pa njohur fjalën e gjitonit, pa gjuhën për të kërkuar “një dorë kripë”, “një urë zjarri”, “një grusht miell”… Në Greqi ka tash 17 vjet që gjuha shqipe është e pranishme në të shkruar, lexuar e kënduar nga qindra fëmijë të emigrantëve. Ilegalisht, si në Rilindje kur librat i sillte Dhaskal Todri “nga Alemania”, pa ligje e marrëveshje midis dy shteteve e ministrive, nën trusninë e falangave të errëta turko-greke, asokohe dhe sot, që nuk e deshën dhe nuk e duan gjuhën shqipe në gojën e shqiptarit të rritur dhe atij që rritet. Ka shumë shembuj por më i freskëti (dhe disa muaj fill mbas “Takimit të Kretës) është ai i Hanjasë. Në Hanja të Kretës po luhet një dramë, dramë të cilën e ndan në fije të perit një tragjedi. Në amfiteatrin e shfaqjes nuk shohim të jetë ulur as nga institucionet e larta shqiptare e as nga ato greke. Mbase presin të ulen kur drama të kthehet në tragjedi. E kam përcjellë kronikën e hapjes së kursit për gjuhën shqipenë germë të veprimtarit të shquar të mërgatës shqiptare në Kretë Luan Pacani. Hapjen e kursit, lejen e kryebashkiakut, pjesëmarrjen e diplomatit të Ambasadës Shqiptare në Athinë, pjesëmarrjen e disa përfaqësuesve të tubimeve shqiptare në Greqi…
E kam përcjellë edhe reagimin të nesërmen të ekstremeve greke që i vunë drynin shkollës që fëmijët e mërgimtarëve shqiptarë të mos mësojnë të lexojnë, shkruajnë e të këndojnë në gjuhën e nënës. Fatkeqësisht mesazhi i shqipes në Hanja të Greqisë nuk ngjiti as në portën e ministrisë së arsimit, as të “Shqipërisë që duam” të kryeministrit Rama, pa le pastaj faqeve të gazetave të shkruara e portaleve shqipshkruese, ku ngjarja duhet të ishte kryelajm. Drama vazhdon me një përshkrim të freskët po nga Luan Pacani…
“Mbas shumë peripecive, pengesave dhe mbylljes së kursit të gjuhës shqipe në Hanja, të dielën në gjimnazin “Elefterios Venizelios” rifilluan mësimet, por dhe këtë herë me kundërshtime të ashpra dhe akte vandaliste nga njerëz e grupe që përfaqësojnë të djathtën ekstreme. Në orët e para të mëngjesit të së dielës në shkollën ku do të zhvillohej kursi i gjuhës shqipe për fëmijët e komunitetit shqiptar u kryen akte vandaliste…Thyerja e portës… Thyerja e të gjithë xhamave të dritareve dhe të portës qendrore… Shkrimi i mureve të ambienteve të brendshme dhe të jashtme… Derdhja e disa fuçive me vaj të djegur makinash në hyrjen kryesore të shkollës dhe në ambientet e brendshme ku do të zhvillohej mësimi… Që në orët e paradites u morën të gjitha masat që të riparoheshin dëmet e shkaktuara nga aktet vandaliste të racisteve dhe neonazistëve vendas si në ambientet e brendshme por dhe në ato të jashtme si dhe për larjen e vajrave dhe mbeturinave të ndryshme në hyrje të shkollës e korridoret e saj. Menjëherë mbas këtyre veprimeve pjesa e shëndoshë e shoqërisë vendase, këshilli bashkiak, shoqatat e mësuesve, shoqatat antiraciste të prefekturës, përfaqësues të drejtorisë arsimore erdhën në ambientet e shkollës në përkrahje të komunitetit shqiptar për t’u dhënë zemër e solidaritet të plotë në vazhdimin e mësimit të gjuhës mëmë nga fëmijët e emigranteve, por dhe për t’u dhënë një shuplakë të fortë atyre që iu fryjnë urave të urrejtjes dhe ndezin racizmin. Kryetari i komisionit të arsimit e kulturës në Bashkinë e Hanjasë, Andonis Vardhaqis deklaroi se të tilla veprime vandaliste me karakter racist e ksenofob, nuk kanë e nuk do kenë asnjë rezultat dhe e vuri theksin se: “Mësimi i gjuhës shqipe do të vazhdojë normalisht dhe do ketë mbështetje të fortë, sepse fëmijët e emigranteve kanë çdo të drejtë të ligjshme për të mësuar gjuhen mëmë. Veprime të tilla nuk do t’i lejojmë që të na ulin kokën si shoqëri, por përkundrazi do t’i luftojmë ashpër dhe do jemi në krah të emigrantëve…” Në Hanja të Kretës, në kursin për mësimin plotësues të gjuhës shqipe ka 45 nxënës dhe synohet që shpejt numri i tyre të shkojë mbi 100… Në Hanja të Kretës po luhet një dramë, vijim i dramës tash 17-vjeçare për përhapjen e gjuhës shqipe në veri e jug, në stere dhe ishuj të Greqisë, dramë, e cila po qe se shteti shqiptar nuk do të gjejë rrugët për ta mbështetur dhe ligjëruar mund të kthehet në tragjedi… Një tragjedi mbi mësuesit e pa mbrojtur nga ligji, në tragjedi për prindërit dhe fëmijët e tyre që duan ta mbajnë lart fjalën e bukur të nënës, edhe pse larg atdheut.
Heshtja vret… Mbështetja shëron…
