Ti… mbreti im
Mbyllur zemra, për kyç një zemër,
Çelësin ia ruaj unë në gji…
Vështirë ta ruaj kështu çdo femër,
Ta çelë, askush nuk ka mundësi…
Veç kur vjen Ti hapet çdo derë,
Ndryshkun e kohës si me smeril,
Lëmon me puthje si diell shkëlqej,
Mbretëresha jote… Ti mbreti im!
PËRCAKTOHEN FATET…
Jemi të paaftë të njohim vetveten…
Vetvetja shpërndarë në gjithë Universin,
Dhe dashuritë… lindin edhe treten…
Larg prej trupit tonë, gjurmët tek ne mbesin…
Ne s’jemi gjë tjetër… veçse një çerdhe,
Ku si zogjtë shtegtarë vinë e shkojnë kuantet…
Nga udhëtimi i tyre, siç u ndodh reve,
Takohen, përplasen… përcaktohen fatet…
SONTE NË MBRËMBJE…
Sot Sazani kërceu si delfin,
Buruni u la nga stërkalat e ujit
që hidheshin përpjetë,
Dielli nxori shpatën dhe çau retë,
Gjaku i tyre ngjyrosi qiellin
e qielli u shtri mbi det…
Unë që nga ballkoni
fiksoj me aparat këtë mrekulli,
E ndjehem mbretëreshë…
Unë dhe malli…
Malli më bën të marr malet
E të hidhem si e përndjekur
përmbi shkëmbinj,
Miellzohen bashkë si të bluar
në gurë mulliri,
Era e fatit na shpërndan
nëpër hapësirë…
Zëri i dashurisë si kënga
e Circes që ndillte Odisenë,
Na thërret magjishëm:
Grimcat ribashkohen…
kthehem po ajo,
Malli kërkon sërish
të marr malet…
