Askush nuk mund ta kuptojë e ta ndjejë dot mallin e Emigrantit a Mërgimtarit.
Askush nuk e peshon dot Lotin e tij të rëndë, zemrën e përvëluar e shpirtin e trazuar.
Askush nuk i kupton e as i përkthen dot rrudhat në ballin e në fytyrën e tij, e as hallet e brengat e tij pa fund në Dhe të huaj.
Vargjet e mëposhtëme të cilat i shkrova në natën e ndërrimit të viteve 2020 – 21 ju a dedikoj të gjithë shqiptarëve, motrave e vëllezërve të gjakut tim të cilët kanë ikur nga Atdheu i tyre për arsye nga më të ndryshmet dhe jetojnë tashmë pothuajse në çdo pikë e cep të Globit, punojnë e jetojnë me djersën e ballit por duke mbajtur përherë në shpirt e zemër ndjenjën e mallit, të dhimbsurisë, të dashurisë e respektit për Mëmëdheun e tyre.
ATJE LARG….
Atje larg pas Oqeanesh
e pas Detesh të tradhëtuar
Atje rreh dhe zemra ime
djegur mall e përvëluar
Atje larg, atje larg
me kaq mall e shumë dëshirë
Atje tej në Qiellin gri
ku Shqipja s’fluturon e lirë
Atje larg me shpirt ndër dhëmbë
Ku kam Dheun AT e AMË
Atje larg ku më ka rënë koka
ku Flori më duket Toka
Atje larg me breng e mall
as i vdekur e as i gjallë…
Atje larg prej Dheut tim
ku kam ndarë hall e gëzim
Atje larg ku më rrjedh Loti
më djeg shpirti e më ther zemra
Atje larg ku më rri mendja
përjetësisht jam pjesë e tëndja
Atje larg , atje larg
atje larg ku kam kaq mall
Atje larg ku zogjt e rrallë
fluturojnë zall më zall
Atje larg nga vatra ime
ku kam qeshur e kam qarë
Atje pranë mes dashurive
të të qenit shqiptar.
Moj e bukura More
kështu të kënduan të parët
Bëhu Zonjë përmbi Dhe
siç të duan gjithë shqiptarët
Keq po heq o vendi im
sikur me litar ne fyt
Të të shoh një herë të lirë
e pastaj le ti mbyll sytë
