Fragment nga romani i ri, në pritje për botim, “Dashuri diktatori”
Pas disa ditësh, kur ishte qetësuar disi nga tronditja prej vdekjes së Manfredos, Sabiha Kasimatin e lajmëruan se e kërkonte në telefon një burrë. Ajo u nis për tek recepsioni, me mendimin se mund të ishte Astriti, nga Tirana. Kur zbriti në holl pa se rrigëzat e shiut kishin filluar të përziheshin me flokëz bore. Kapi telefonin duke pritur të dëgjonte zërin e ëmbël dhe përmallues të Astritit. Por… ishte Enriko. Për disa sekonda Sabihaja ngriu me telefonin në dorë. Në fillim mendoi të mos i përgjigjej, duke e gënjyer nëpërmjet infermjeres në recepsion se nuk kishte mundësi të zbriste, nga që nuk ndjehej mirë. Pastaj, e largoi mëdyshjen. Pasi shkëmbyen përshëndetjet dhe pyetjet e zakonshme të dy njerëzve pas një ndarjeje të gjatë, ai i tha se dëshironte të vinte ta takonte në spital. Sabihaja e falenderoi për ftesën dhe i premtoi se një ditë tjetër, pa shi e borë, me diell dhe pak më të ngrohtë, do të vinte ajo në shtëpinë e tij. Kështu do të kishte mundësi të takonte pas disa vitesh edhe dy prindërit e tij, për të cilët ruante respekt të veçantë. Enrikos iu dobësua ndjeshëm edhe gëzimi, edhe zëri nga kjo përgjigje plot mirësjellje e Sabihasë. Por, ai e kuptoi dhe interpretoi si një refuzim me mënyrë dhe frazeologji diplomatike. Për fatin e mirë të të dyve, dita me diell dhe me temperaturë më të lartë, erdhi në fund të asaj jave. Saktësisht pas 5 ditësh. Sabihaja mori leje për 4 orë të pasdites dhe u nis me një taksi në shtëpinë e Enrikos. Kur ia ndjeu hapat dhe zërin në dhomën e tij, fytyra e Enrikos, ulur si në shumicën e kohës, pranë pianos, shkëlqeu nga gëzimi. U përqafuan si miq të vjetër. Dy prindërit e tij i vështronin me sy të përlotur nga dera. Nga larg dëgjoheshin uturima avionësh luftarakë, gjëmime topash dhe zhurmë armësh të tjera. Enriko filloi të ekzekutonte në piano një pjesë nga ‚La Bohemë‘ e Puçinit. Sabihaja u ul pranë tij, në një karrige të rëndë, me mbështetësen mbuluar me një copë të kadifejtë ngyrë vishnje. Vështrimi i saj i përmallshëm dhe melankolik u ngul fillimisht tek gishtrinjtë e Enrikos e pastaj tek profili i tij. Në piano, edhe pse i verbër në të dy sytë, ai sikur transformohej dhe bëhej tjetër njeri… Të kam kujtuar shpesh, por me bindjen se të kisha humbur përgjithmonë…– i tha Enriko, duke vazhduar të ekzekutojë në piano. Po ti më ke kujtuar ndonjëherë? – E shikoj herë pas here albumin me fotografi nga vitet e universitetit…- iu përgjigj Sabihaja. E kam marrë me vete…Dhe në shumicën e tyre ti je pranë meje… – Nuk ndjen dhe shpreh xhelozi i fejuari yt? – iu shkrep ta ngacmonte Enriko. – Ai është intelektual, njeri me kulturë dhe edukatë të mirë familjare- ia lavdëroi Astritin Sabihaja. Pastaj, edhe unë ia kam treguar historinë me Enverin në Liceun e Korçës dhe atë me ty në universitet…Edhe ai m’i ka rrëfyer me sinqeritet historitë e lidhjeve të tij në vitet e universitetit në Francë e të specializimeve në Austri, Gjermani dhe Zvicër…Fatmirësisht, jemi mirëkuptuar plotësisht dhe ky quhet kapitull i mbyllur përgjithmonë mes nesh… Për disa sekonda sikur iu shteruan fjalët të dyve. Sabihaja u zhyt në mendime në vetvete, ndërsa ai vazhdoi përhumbjen apo fluturimin me krahët e tingujve. – E kam bërë qëllimisht daljen pranë teje në shumicën e fotografive…-iu rrëfye ai, me një ton më gazmor, ndërsa gishtrinjt e tij të rreshkët fluturonin, pothuajse, si këmbë pulëbardhash, mjelmash dhe pelikanësh mbi pasqyrën e ujit nëpër detra, liqene, lumej… Sabihaja buzëqeshi çiltërsisht nga ky reng dhe vendosi të vazhdonte po me humor: -Bobo, kushedi se sa bërryla të fortë kanë marrë prej teje shokët e tjerë!? -Asnjeri prej shokëve nuk më ka keqkuptuar dhe nuk është ankuar – vazhdoi Enriko t’i rrëfehej edhe më shumë për këtë detaj nga vitet e mrekullueshme të universitetit.
– Të lutem, të mos flasim që ta dëgjoj sa më qetësisht këtë pjesë! – e ndërpreu Sabihaja, e rrëmbyer nga tingujt e muzikës dhe e penduar shumë shpejt nga mungesa e taktit. Ti po e ekzekuton shumë bukur…Ndoshta, ti vetë, nuk e kupton, por për mua, je bërë maestro i vërtetë në piano. Pse, jo, mund të mendosh edhe për një koncert recital vetëm apo me një këngëtar lirik në sallën e Teatro Regio në Torino apo në ‚La Scala‘ në Milano… – Edhe unë të lutem, mos më vështro me keqardhje dhe mëshirë! – e tronditi Enriko. – Përkundrazi, po të ndjek me shumë kënaqësi! – e përgëzoi me sinqeritet Sabihaja… – Pas humbjes së shikimit…me pianon duhet të kaloja pjesën më të madhe të ditëve…Të harroja fatkeqësinë, vetminë, monotoninë, luftën, dashurinë…Të të harroja ty… -ia tregoi Enriko sekretin e përparimit të tij të ndjeshëm në ekzekutimin në piano. – Nuk ke arsye pse të ndihesh se ke humbur gjithçka…Ke dy prindër të mrekullueshëm, që të duan shumë…Je me të vertetë i talentuar…Jam plotësisht e bindur se do të kesh një të ardhme më të sukseshme- u përpoq t’ia shtonte optimizmin Sabihaja. – A e merr me mend se sa shumë vuaj që nuk mund të shikoj fytyrën tënde? Më ka marrë shumë malli për sytë e tu, për buzëqeshjen tënde, për zërin tënd… -iu qa ai. – Jam dy vjet më e madhe dhe e dobësuar goxha nga sëmundja…E zbehtë, sa kur shikohem në pasqyrë më vjen të qaj ose ta thyej…Vazhdimisht terrorizohem nga mendimi se i fejuari im ka të drejtë të më braktisë e të lidhet me një vajzë tjetër më të re dhe pa problemet e mia…Me atë mund të jetojë shumë më gjatë e plot lumturi!- e tronditi Sabihaja. – Për sytë e zemrës sime nuk ke ndryshuar fare…- mori ai rolin e një qetësuesi apo ngushëlluesi. Je po aq e bukur dhe e mirë…Dhe kështu do të të kujtoj gjithmonë. – Edhe unë nuk mundem t’i harroj bisedat, shakatë, shëtitjet, vallëzimet me ty…- e lumturoi Sabihaja. Kuptohet, edhe të gjitha çapkanllëqet e marrëzirat studentore, brenda e jashtë universitetit… – Faleminderit! Po sikur të mos kthehesh sot në spital? – e befasoi Enriko. – Do të shqetësoheshin…-iu përgjigj Sabihaja. Kam marrë leje vetëm për 4 orë… – Telefonoji dhe thuaji se je këtu…tek një mik…shok universiteti- këmbënguli Enriko – Jo, jo! Duhet të bëj rregullisht gjilpërat…-u kap fort tek ky argument Sabihaja – Kaq e rëndë është sëmundja jote sa të qëndrosh gjatë në atë spital të frikshëm? –iu drejtua Enriko, seriozisht dhe sinqerisht i shqetësuar për shëndetin dhe fatin e saj. – Duket se po…- mërmëriti Sabihaja, duke e përmbajtur me vështirësi ngashërimin. -Përse erdhe pas 5 muajsh tek unë? – u kujtua ai ta qortonte. Nuk e merr me mend se sa do të më kishe lumturuar sikur të vije qysh javën e parë! Paskemi qenë kaq afër, ndërsa unë të pandehja dhe të mendoja shumë larg…Mëkatë, paskemi humbur gjithë këtë kohë! – Sepse sëmundja nuk më lejonte të dilja në qytet e vetme dhe të bëja rrugë të gjatë…- iu përgjigj Sabihaja. Pastaj, mos harro, tuberkulozi është edhe ngjitës… Shpesh ka edhe një kollë mbytëse, sa disa herë të duket e të dhemb sikur po të çahet kraharori… – Më merrje në telefon dhe vija unë…brenda ditës tek ti! – e kapi mat Enriko. – Nuk doja të të lodhja dhe mërzisja edhe më shumë… – e gjeti shpejt kartën apo mundësinë e vetme të justifikimit Sabihaja, pa e bindur fare mikun e saj. – Për ty do të vija duke u zvarritur deri në Tiranë…- e befasoi Enriko, duke e bindur se ai nuk mund ta harronte lehtë dhe shpejt dashurinë që ndjente për atë. – Më vjen shumë keq, por duhet të largohem tani!- e mërziti Sabihaja, pasi pa orën e madhe në faqen e sipërme të murit, mbi pianon. Vajti vonë dhe më duhet të shpejtoj… Enriko e shfryu dëshpërimin e rritur tek tastiera, duke e goditur më fort me gishtrinj. – A mund të vij bashkë me prindërit ndonjë ditë në spital? – e befasoi ai. – Më shumë do të hidhëroheshim të dy…- iu përgjigj Sabihaja. Pastaj, besoj se edhe pak javë do të jem në spital…Dashtë Zoti, përmirësohem shpejt e plotësisht dhe kthehem në Shqipëri! Befas Enriko e braktisi pianon, u kthye me vështrim nga Sabihaja dhe e mbështeti kryet në supin e saj. Ajo nuk e priste këtë reagim dhe u hutua. Pastaj nisi ta përkëdhelte butësisht në të dy supet që i dridheshin nga ngashërimi dhe tek flokët, në pjesën e pasme të kokës. – Të lutem, Enriko, mos qaj! – mundi t’i fliste Sabihaja. Më lejo të iki! Më vajti vonë! Por, duke të parë në këtë gjendje, nuk më bëjnë as zemra dhe as këmbët të shkoj as deri tek dera… – Ik, Sabi, ik dhe më harro për gjithmonë! Shiko shëndetin dhe jetën tënde! – shpërtheu ai, gjithë dëshpërim, pa mundur të përmbante ngashërimin dhe të qarët… – Ndoshta lajmi i fundit që do të kesh për mua do të jetë telegrami i vdekjes sime…Apo, i vetëvrasjes sime…- e lemerisi ai, sa ajo nuk gjeti rrugëzgjidhje tjetër, vetëm të gremisej dhe shtrëngohej në kraharorin e tij, duke qarë të dy me shpirt dhe me gjithë trupat. – Ndoshta do të vdes unë përpara teje, Enriko! – mundi t’i gjente dhe nxirrte fjalët Sabihaja, pa e përmbajtur dot një dënesje tjetër të fortë dhe duke ikur me hapa të shpejtë.
