Atdheu bëhet më i vogël çdo ditë,
ikin të rinjtë, si gjethet nga era.
Shkojnë gjethet, ku stuhia i vërvit,
bien largësive, në troje të tjera.
Lisi i atdheut po mbetet i mjerë,
si një trung gjigant i përcëlluar,
me gjethe të verdha nëpër degë,
gati të shkërmoqet i shkrumbuar.
Pleqtë pa limfë e pa vezore,
nuk çelin dot gjethe në këtë lis
dhe do vijë vdekja madhështore,
trungu i lisit, do bjerë përmbys.
Do pyesë Pashko Vasa nga yllësia:
“Por sot, Shqypni, pa m’thuej si je?”
Do i gjegjet, me rënkim Shqipëria:
”Po sikur lisi, i rrëxuem përdhe.”…
Shkon afgani, më shkel me këmbë,
vjen aziatiku, më urinon përsipër,
sulet afrikani me sëpatën e rëndë,
më bën dru zjarri, për në dimër…
Pse qielli dënoi lisin tonë vigan,
t’i bien gjethet, pas çdo suferine,
kur lisat e tjerë, kudo anembanë,
çelin gjethe, përgjatë çdo stine?…
Sot lisi thërret bijtë e shpëtimit,
të përtërijnë degët dhe rrënjët,
të kthehen zogjtë prej shtegtimit,
të thurin foletë, të fillojnë këngët…
