Teksa po ngrihej fluturim,
një zog rrëzoi krahësh
një pendë…
Ajo flatroi edhe u end
një copë herë
shend e verë.
“Më pe sa bukur fluturoj?”,
i tha një ketri që andej kaloi.
“E sheh si loz edhe si endem?”
iu mburr pastaj edhe një dege.
E lumtur, në delir pothuaj…
Kështu, gjer ngeci në një ferrë,
ku u bllokua
dhe më s’po ngrihej dot;
penda e vogël dhe e mjerë,
që kish menduar për një hop
se ishte zog…
Lëmsh…
Në qiell uturijnë avionë!
Mbi tela tufa zogjsh pushojnë.
Një Ketër zbret nga bredhi i lartë;
mbase diku niset për darkë.
Makina, njerëz nëpër rrugë;
tabloja bëhet lëmsh në muzg.
Por ka dhe më. Mbi semafor,
një Korb hedh sytë kryq e tërthor.
Pyesin ca Sorra:
-Ç’bën, o mavri?
-Drejtoj trafikun! – u thotë ai.
Vetëpërmbajtje
Bam (!) një çifte në pyllin e vjetër;
nga strofkulla, doli zonja Dhelpër.
“Po hedh njëherë sytë te përroi,
ndoshta për mua diçka teproi:
ndonjë thëllëzë a ndonjë lepur…”
Por befas u dëgjua çiftja tjetër.
U kthye Dhelpra: “Kurrën e kurrës!
Më mirë pa ngrënë, se të lë lëkurën…”
