Harroi frymën nëpër kopsht,
Në rendje e sipër, stinë e re…
Qershiza, shkundi gjumin, plogësht,
zbardhoi papritur dhe u deh…
U qesh, u ndeh, si re me dhele,
Mbi kopsht… e vetme dhe e ve…
Ah, për pak ditë… u vesh si nuse!
Ndër fllade, ndante copa letre…
Ç’i dashur vallë, i kish bërë lutje?
të lidhnin bashkë kontratë martese?
… Pastaj, u skuq … Flaku shamitë,
lozte me ëndrra… hijerëndë…
Ndoshta kujtonte virgjëritë!
… e ndiente ndoshta… veten nënë!
…Ç’m’u ndez kështu në kopsht qershia…
Me zjarr që djeg dhe vetë njerinë!
Qeshte siç qesh veç dashuria,
Digjte dhe ndizte vetë dashurinë…!
…Ç’iu bë argjendi i dikurshëm?
Që ndillte flirte nëpër qiej?
Qeshte si vajzë… qershiza zhurmshëm,
Te derdhte valë-lulesh – përrenj!
…U ngjall sërish frymë e harruar?
O kopsht! Qershinë sërish e deh?!
Ç’i vesh fustan të nusëruar,
Nën vello, skuqjen-prush ç’ia fsheh ?!
…u skuq, u skuq… frymëz në vjeshtë…
Turpin rrëzoi përdhe… atje…!
Dhe për çudi, një zë i fshehtë,
prej mëme-trill- trupit i fle…
…pa nis, mister mëkon sërish …
te femëron…me frymë qershish…
