I njëjtë qielli i dalë boje,
që më përgjon
ngado që vete!
Të njëjtë yjet lart,
që derdhin,
mbi mua shi të verdhë brenge!
Të njëjtë njerëzit,
që nxjerrin
veç gaz të qelbur
karbonik!
I njëjtë ajri,
që ka mbetur,
ku ne pështyjmë
dit’ për ditë’!
Të njëjtë shpendët,
që bëjnë vjeshtë.
E njëjtë era,
që vdes gjethe.
I njëjti unë që jam dënuar
ngado që shkoj të flas me vete!
Se Si…
Se si po më ikën jeta! Se si!
Pa më pyetur fare,
sikur të mos jetë imja!
Kam çaste kur edhe vetë,
unë nuk e di,
nëse duhej ose jo, të lindja!
Se si po më ikin ditët! Se si!
Rrokullisen, rrokullisen
si toptha të vegjël.
Unë vrapoj pas tyre,
kërkoj t’i arrij,
t’i ndaloj, t’i pyes:
Çdo të bëhem nesër!?
Se si po më ikin ëndrrat! Se si!
Edhe në gjumë më kanë hyrë
e m’i kanë vrarë!
Ato që kanë shpëtuar
kanë marrë arratinë,
duke më lënë mua
një të vdekur-të gjallë!
Se si po më ikin dashuritë! Se si!
Një sot. Një nesër.
Një tjetër pas një jave!
Marr kokën mes grushtash,
i bie me zemërim,
sikur të më ketë bërë
mijra faje!
Se si po më ikin dëshirat! Se si!
Si ata zogjtë shtegëtarë,
që dimrit i tremben!
Po ç’them edhe unë,
do të ish mrekulli,
të ishin zogj shtegëtarë
që ikin e kthehen!
