Aty nga viti 1950, familjarisht u vendosëm në qytetin N. Unë isha aso kohe, nja tre vjeç, por gjithçka e mbaj mend si tani. Të zotët e shtëpisë, u ngushtuan ca dhe na lëshuan dy dhoma të mëdha. Ata ishin njerëz të mrekullueshëm dhe me ta ne kaluam shumë mirë. E kuptonin që prindërit e mi, nuk kishin asnjë faj që ata të pushtetit na kishin caktuar për të banuar te shtëpia e tyre. Shumë të tjerë, duke i quajtur reaksionarë, vetëm e vetëm pse kishin qenë të pasur, i kishin nxjerrë në rrugë të madhe. Ose e kishin pësuar shumë më keq, pasi gjëja më e lehtë që mund të bëhej, ishte të të fusnin disa vjet në ndonjë burg. Arsyet gjendeshin fare kollaj. Pra, në një farë kuptimi, ata dukeshin të kënaqur që i kishin lënë me kaq. Të zotët e shtëpisë, kishin tre fëmijë të rritur; dy djem dhe një vajzë, njëri më i pashëm se tjetri. Por sidomos vajza, që quhej A. ishte tepër rrëzëllitëse. Nuk i kishte mbushur të njëzetat dhe ende nuk ishte fejuar. Kur dilte ajo në oborr edhe natyra sikur qeshte. Më vjen çudi, kur mendoj se edhe pse aq i vogël, ajo mua më la një përshtypje të pashlyeshme, saqë edhe pasi u larguam nga N. e kujtoja me mall. Me fytyrën dhe buzëqeshjen e çiltër të saj, lidhej i gjithë kujtimi për atë qytet mbresëlënës dhe ato vite të paharruara të fëmijërisë. Edhe kur u rrita, fytyra e A. më shfaqej papritur dhe më gëzonte. Ajo, kuptohet që mua nuk më kushtonte ndonjë rëndësi, përveçse më përkëdhelte ndonjëherë faqet. Kjo ishte normale, pasi në moshë, unë isha djali i saj. Më vonë, sa herë më rastiste të shkoja në N. do veja patjetër, atje te shtëpia ku kalova ato vite vegjëlie. Tani atë shtëpi e kishin marrë të zotët. Më priste P. djali i vogël i të zotëve të shtëpisë, që ishte nja dhjetë vjet më i madh se unë. Ai gjallërohej kur më shihte dhe më ngjiste lart, te dhoma ku kishim banuar ne. Mua më ngjalleshin aq kujtime të bukura dhe përjetoja ngjarje dhe njerëz që më zgjonin aq mall. Përhumbja në ëndërrime dhe para sysh më dilte nëna, babai, vëllai im dhe të gjithë shokët e asaj rrugice, me të cilët luaja apo mësoja.
Një herë, pasi zbrita shkallët dhe dola në oborr i shoqëruar nga P. m`u shfaq një plakë e kërrusur dhe e rrëgjuar që mbante një shkop në dorë. Fytyra e saj ruante një buzëqeshje, gati në të shuar. I tunda kokën me mirësjellje, pa e ditur se përse ndodhej aty. P. shpejtoi të më thotë: – Eshtë A. Të kujtohet? Unë shtanga për një çast, por për të mos e dhënë veten, iu afrova dhe e përqafova. Kishin kaluar, jo pak, por mbi pesëdhjetë vjet. Ndryshimi që kishte pësuar A. ishte i pabesueshëm. Ku kishte humbur ajo bukuri vallë? Sa e pamëshirshme ishte koha! Si tallej kështu me ne? Si na dënonte kaq rëndë? Si na shëmtonte kështu? – Ke qënë i vogël – më tha – por prindërit i kujtoj mirë. Ishin shumë të dashur me ne. Nuk e di a rrojnë. Më ka folur P. për ty. Më ka thënë se vjen ndonjëherë këtu për t`u çmallur. Të lumtë. Kujtimet për njeriun janë gjithmonë të shtrenjta. P. më ka treguar se je bërë shkrimtar me emër dhe disa nga librat e tu, m`i ka dhënë dhe i kam lexuar. Pas këtyre fjalëve, hapa çantën dhe nxorra një roman që e kisha botuar kohët e fundit. – Kam shkruar këtu edhe për familjen tuaj – i thashë. – Besoj se do të kënaqesh duke e lexuar. A. tha: – Të faleminderit shumë. Por më shkruaj diçka që ta kem si kujtim. Atëherë, kërkova për stilolapsin, dhe pasi e gjeta, me nxitim, shkrova afërsisht: “A. që dikur, me pamjen e saj hyjnore, ma bënte më të bukur këtë qytet të dashur. Autori.” Dhe siç e kam zakon, poshtë datës, shënova numërin tim të celularit. Pas disa vitesh, si ishte harruar ky muhabet, teksa ndodhesha në shtëpi, dëgjoj zilen e celuarit. Në ekran më dilte: Numër privat. Shtypa butonin e duhur dhe dëgjova një zë kërcënues, që fliste në dialektin e qytetit N: – Ju jeni X? – Po! Urdhëroni! – Ti – vijoi me ton të egër ai zë i ke dhuruar një gruaje një libër tëndin? – Unë mor zotni, libra u kam dhuruar shumë grave. Për kë e ke fjalën? – Atë e di unë. Por ti çfarë i ke shkruar asaj në faqen e parë? Ç`janë ato bukurira hyjnore që ta paskan zbukuruar jetën? I rashë disi në të, por prap kërkoja arsye nga bashkëbiseduesi i panjohur: – Unë dhuroj shumë e shumë libra dhe kudo shkruaj diçka për mirësjellje. – Pse injorantë na bën ti ne? Nuk e di unë sesi shkruhen kushtimet nëpër libra? – Mos u ngut or burrë. Më dëgjo më parë. Le që më thuaj njëherë kush je dhe për kë e ke fjalën. Ne jemi njerëz dhe mund të mirëkuptohemi. Por ai i nxehur, vazhdonte në të tijën: – Se kush jam unë, ty nuk ka se ç`të duhet. Vagabond! Unë vi e ta marr erzin aty, në mes të Tiranës. E pashë se ai nuk e kishte fare haberin se ku banoja unë. Megjithatë përsëri, u mundova ta zbus: – Shiko mor i nderuar. Ti duhet të më japësh mundësinë që të të sqaroj. Nuk ke përse fsheh emrin dhe numrin e celularit tënd. Se asgjë nuk ka ndodhur. Dhe në paça bërë ndonjë gabim, jam gati të kërkoj të falur. Por lodhesha më kot. Ai, as që e kishte atë mendje. Ngulte këmbë se mua do më bënte copa – copa. Më në fund, si më humbi dhe mua durimi, ia ktheva: – Pak i plakur më dukesh nga zëri, për të realizuar këtë që thua. Por, e shkreta gruaja jote ç`paska hequr me këtë xhelozi që po të tërbon edhe në këtë moshë. Vaj halli, kur paske qënë i ri. M`u bë sikur dëgjova edhe fjalën “Imoral!” Pastaj çdo gjë heshti.
