Erdhe dhe ike si një rrymë ere
Më le me shpirt të ngrirë
Në ketë stinë të bukur pranvere
Ike pa thënë “Lamtumirë!”
Nuk e prisja ndarjën tënde kaq shpejt
Ike krejt pa pritur, atë natë vonë
Për asnjë moment nuk gjykove drejt
Nuk luftove fare për dashurin tonë.
Iku ashtu, pa thënë “Lamtumirë!”
Se në shpirt s’e kishte dashurinë.
Dashuria nuk mund të rritet mirë
Kur thellë në zemër rrënjë s’mbijnë
Pres Puthjen Tënde
Ma jep puthjen e parë,
Atë puthje që më ngroh.
Ajo më ndez zjarr në shpirt,
Zjarr në shpirt në çdo kohë.
S’ke pse më thua mos u ngut,
Kur s‘e kam shpirtin akullnajë.
Jo të lutem, mos m‘u lut!
Puthjen peng ti mua mos ma mbaj.
Ta kam thënë me mijëra herë,
Edhe sot ta them prapë.
Pranë teje shpirtin kam pranverë,
Pranë teje shpirti lule hap.
