Suplementi Pena Shqiptare/ Sami Milloshi: Ngjitja e mbretit në skenë

360
Sigal

Ç’është kjo kthetër eskavatori

që i afrohet kafkës sime,

dhe më prish gjumin?

 

Ah, qenkan thonjtë e paprerë të mbretit,

Mbreti qenka xheloz për paqen time!

Mbreti qenka xheloz për gjumin tim prej femije…

 

Mbreti dashka të më rrafshojë kujtesën

kujtesën time si nje auditor i lashtë teatri…

 

Thonjtë e paprerë të mbretit

ma gërryen kafkën e kujtesës

dhe ma nxorrën gjumin…

ma përgjakën kafkën ,

por auditori mbeti aty si një fëmjë

që pi qumësht në gjinjtë e Rozafës…

 

E pashë thonjpaprerin

si i tërhiqte zvarrë aktorët,

xheloz për famën e tyre,

kërkon të ngjitet vetë në skenë,

 

I vetëm kërkon të luajë

monologun e frikës nga vdekja.

 

Ngjitu mbret ne skenë, ngjitu,

mezi po pres ta shoh lojën tënde,

Vetë e ke shkruar dramën,

vetë je regjisori,

vetë je grimieri,

vetë je skenografi,

vetë je aktori

vetë je sufleri,

madje vetë je

edhe shitësi i biletave të shfaqjes.

 

Vetëm salla është bosh

njësoj si shpirti yt ,

e rrënuar poshtë gërmadhave…

 

Ta qaj hallin mbreti im,

as spektatorë nuk ke më,

I shtrënguar je të duartrokasësh veten,

çka pak a shumë është

si të pish shurrën tënde

si dolli në banketin e rrënojave…

 

Pije mbreti im pije,

vetë e thirre festën…

 

Ngjitu mbret në skenë,

mezi pres ta shoh trishtimin tënd,

kur nuk ke për t’u kënaqur

as me gervishtjen e kafkës sime,

as me prishjen e gjumit tim,

mezi pres kur gotën e egos tënde

ta mbushësh po vetë me helmin e zhgënjimit

Sepse, megjithatë,

ti duhet ta dish mbreti im

Kafka Ime e Kujtesës mbeti GJALLË…

 

Ti ke vdekur përpara se të të pushojë zemra

mbreti im,

Përpara se të meket fryma e fundit,

Ke vdekur heroikisht për

t’i ngritur një shtatore egos tënde…

 

Je ngjallur përsëri për të parë

gjurmën

atë gjurmën heroike të endërrës tënde,

dhe përsëri  je ndjerë i palumtur

se gjurma jote,

s’ ishte gjë tjetër

veçse nje gropë prej varri…

 

Ngjitu ne skenë mbreti im

dhe luaje monologun e fundmë

mbi lavdinë e gjurmës tënde,

jepi kurajë trishtimit…

 

I thjeshtë është recitimi i fundit,

Ti do të ikësh

me një lavdi të madhe pas

Nga ajo lavdi që mbulon

Mbretin që nuk do kënd tjetër

përveç vetes…

 

Por një gjë merre me vehte

Kujtesën time

që ende pi qumësht si fëmijë…