Për kufijtë e Atdheut tim, shpesh herë jam zënë,
me miq e me shokë.
Me ta, nuk ndanim të njëjtin mendim,
e unë e mbroja mendimin tim, me kokë!
Disa nuk ja kishin haberin Shqipërisë,
ku shtrihej e ku e kishin katandisur.
U flisja në emër të historisë,
po më kot, ku dëgjon një mëndje krisur!
Dhe prapë e prapë e prapë, nuk u lodha.
Ua thosha e ua rithosha,me mijëra herë,
por më kot, të gjithë ishin
njerëz pa vlerë!
Gjakun e të parëve tanë e mohuan,
dhe kufijtë i zhvendosën sipas dëshirës.
Gabuan!Gabuan!Gabuan!
Edhe sot po na hedhin lëngun e hirrës!
Për kufijtë e Atdheut tim edhe sot jam zënë!
Jo se unë jam nga ata më trim,
por ata asnjëherë nuk i thanë Shqipërisë:
Nënë!
