Klithma pa brigje
Asgjëkund s’ju presin.
Vetëm zogjtë ju bëjnë
shoqëri,
dy-tri re të dëbuara prej erës;
një varg lotësh pas jush lebetitet
lebetitja përlotet pas derës.
Ku po shkoni?
As të gjallë
as të vdekur s’ju presin.
Ëndrra juaj e parë drithëron
Si një yll i pafat nëpër mjegull.
Klithin brigjet,
Shpirtrat tuaj si shpend të plagosur vërtiten.
Nga dhembja drejt dhembjes si dhembje shtegtoni.
Ku po shkoni?
Kalorës pa fat
Poetit Ali Podrimja
Shiu dhe vapa
a e njohin shijen e natës në terr
Hidhi këmbët, kalorës,
u err.
Je i lodhur, e di,
me një lodhje mitike.
Do të mundesh këta gurë t’i çosh.
tej kufirit të humnertë të dhimbjes?
Për njeriun
në moshën e një shekulli të thyer në mes
është e rëndë të merret me punë Sizifi.
(Dhe thonë,pastaj
i lehtë, si fluturat, shpirti!)
Kalorës pa fat!
ngarkuar me gurët e varrit
të pikepesës sonë,
a thua do ta korrim një verë
bukën e hidhur të ëndrrave tona?
Apo sërish kokë më kokë të kokojmë
rreth sofrës së shtruar
në gojën e djallit:
“S’u bë që s’u bë Dheu i Arbërit?”
Patkonjtë shkrepin xixa,
pluhur lënë pas
dhe për gjurmë një zgavër guroreje hata.
Etja s’gjen fjalë
t’i thotë etjes ç’etje ka.
Po t’i bëj udhë, kalorës pa fat
nga rraca kokëshkretë e Don Kishotëve.
Drurët i dëgjon ?
Hingëllijnë horizonteve.
28 gusht 1992