Nuk më del qielli i tërë
dhe as deti i pa anë,
as një Sahara me rërë
të shkruajë për një liman…
S’më dalin të vjeshtës gjethe,
as petalet e pranverës
veç dy buzë dridhur në ethe;
ethe pritjeje prag derës…
Se kështu janë dashuritë;
stampë e puthjes ka një emër,
shpirti është letra me shpirt
zemra pena për një zemër…
Më mjaftojnë veç dy “dritare”
ku vështroj një oqean:
Valë dhe fletë këto “ditare”
që lexohen si Kuran…
S’më mjafton e gjithë një botë;
më mjaftojnë veç sytë e tij
më mbyt veç në një pikë loti
Prushi i zjarreve ku shkrijë…
