I varfëri, i harruari dinjitoz i lagjes sime,
mbrëmjeve shushuritëse rend heshtur,
përshëndet me dorë mbi zemrën jetime,
i varfri, i harruari, dinjitozi shpirtqeshur.
Ai thahet, si gjethja e vjeshtës zhveshur,
kërcitjen e nofullës ndiej, tek rri zgjuar,
asgjë s’ka mbetur, veç frymës pa tretur,
errësirës pus, ku dritë e jetës rri shuar.
Për një çast, këngës ia thotë trishtuar,
zërin dëgjoj që dridhet duke qarë.
I varfëri ,i harruari i mëhallës sime vuan,
ofshamën e mjerimit derdh në çdo varg.
E dhimbja shtratit, s’më lë të fle e qetë,
ai s’është si të tjerët, lapanjoz, huligan,
atë se tremb, asnjë shtrëngatë e rrëmet,
i harruari i lagjes sime, është njeri i rrallë.
Ç’dreq bote është kjo?! E vrisni, e shani,
ia rrëmbeni zemrën, copa-copa ia ndani,
pijani gjakun, por këngën mos ia ndalni,
dheut mos e kallni, por dinjitetin ia qani!…
Dua të jem gjallë!
Kur lind dielli i them vetes:”Jam gjallë”,
se rrezja më ngroh trupin e zhveshur!
Kur lind dielli i përgjërohem rrezes së parë,
të lyej në bronx skeletin tim të zverdhur.
Mesa më kujtohet, xhaketën ma vodhën,
ma vodhën mes shiut disa vagabondë,
mëngët e këmishës qentë e rrugës ia hoqën,
por shpirtin çakenjtë s’ma morën dot.
Skutës së vampirit, përpëlitem i pakallur,
se sytë e tij të ftohtë më ngjallin frikë,
ah, i pangopuri, thith gjakun duke u tallur,
e më thotë:”Me ty do luaj tragjedinë”!
Dhe bëj çmos, t’i hedh skeletit pëlhurë,
që perëndimi i diellit të më gjejë veshur,
në mos gjetsha gjë, emri do shkruhet në gur,
e udhëve do këndohet kënga e mekur…
Kur lind dielli them me vete:”Jam gjallë”,
se rrezja e tij është e shenjtë për mua.
Kur lind dielli, ndonjëherë më vjen të qaj,
se rrezeartën pëlhurë për shpirtin e dua.
