(Balada e të burgosurit të kahershëm)
Kapota e vjetër e
natës, me erë myku dhe komçën e këputur të hënës,
Nuk mund ta ngrohte dot trupin tënd të brejtur prej hekurash,
Dhe vetëtimat në qosh të qiellit u ndryshkën krejt,
Siç u ndryshkën gozhdët e shtrembra të arkivolit
duke të të pritur.
Por ty nuk t’u përgjum fjala, lëshuar zbathur
bregut të lumit,
Që këndonte dhe vajtonte njëherësh.
T’i qëlluan njëzet e tre
semaforët e kuq të syve,
E drita e tyre ra përmbys mbi lëndinën e gjelbër të ëndrrës,
Vajtoi, vajtoi, por u ngrit prapë në gjunjët e saj të bukur,
Për të ecur më tutje, pa u përgjumur, lumit që dalëngadalë po ngrinte.
Po ti prapë nuk u rrëzove,
As mbi hijen e shkallëve të ditëve të kalbura.
Në këmishën tënde me
kuti, si në një fushë të pjerrët shahu,
Kacafyten me njëra tjetrën koha dhe jokoha,
E ta terrtojnë ajrin e ftohtë, që prej birave të syve derdhet brenda teje,
Si rëra e verdhë në sahatin e vjetër.
Po ty trupi prapë të këndon brenda brinjëve,
Me fenerin e kuq të zemrës së harruar nëpër terr.
Mes teje dhe territ,
Kudo lëviz dora jote si pellg gjaku, apo yll i braktisur,
Thahen njëzetë e tetë degët e pemës tënde,
E fyejt e degëve klithin në buzë të honit të zemrës këngën e vetmisë,
Po ti mos u vetmo,
Se lumi yt prapë këndon, dhe ikën pa pushim larg, larg.
(Shënim: E kahereshme është dhe vetë kjo poezi)