Ne zbritëm nga kati i shtatë
dhe porta e atelierit të tij u mbyll.
Omeri i la aty kokat e tij të vetmuara
në mërmërimën e tyre, që veç një ëngjëll mund t’i dëgjonte.
Rita, Omeri, unë,
ulur rreth një tavolinë orientale pranë Bulevardit Arago.
Pjatanca ngjyrë ari më kujtoi Salomenë e Herodit
dhe kokën e prerë të Gjon Pagëzorit.
Ne pinim verë të kuqe
dhe Omeri këmbëngulte se kokat e tij nuk janë të prera,
se kokat e tij nuk kanë veshë,
se kokat e tij edhe symbyllur shohin.
E kështu na ngjan se koka e bardhë e Omerit
ka mbledhur brenda tij kokat e botës,
bashkëfshatarë, lypës, dervishë, të çmendur,
fëmijë dhe gra në ekstazë.
Omeri bën nudo mjalti dhe vreshti,
si në këngën e Solomonit.
Unë rrëmbej një letër dhe shkruaj ca vargje,
pastaj Rita shton disa vargje të tjerë!
Shkruajmë për martesën e Omerit me pikturën
dhe të dashurat e tij lyer në bojë vaji:
në hapësirat e pamata, të bardha,
veshur ashtu në të kuqe, veshur në të zezë.
Omeri qesh dhe i lumtur mbyll sytë.
mbi pjatën orientale shkruhet poezi.
Një poete dhe një ashik i poezisë,
vargje ngjyer me verë,
fjalë zemre, mjalti e flake,
pastaj ne shkojmë.
Omeri ngjit shkallët drejt skajit të tij qiellor,
pranë kokave të tij që presin,
ngjitet në qiellin e tij herë-herë në jeshil e okër.
Parisi ka diell dhe në «Café de Flore»
përqafohen të dashuruarit.
Nata shkon të prehet mbi Sacré-Coeur,
por ah, një ditë më vonë,
Rita e ka humbur në hotel poezinë.
Kushedi nga enden fjalët, ndoshta nëpër erë
Rita ka trisht dhe nxiton drejt aeroportit.
Ndërkohë që fjalët si fluturat kanë humbur,
ndoshta një tjetër ditë, thotë me vete ajo,
pse jo, një natë vere në atelierin e mjeshtrit të kokave,
mes hapësirës plot yje,
dhe atëherë penët tona do të ngjyejnë në zemrën e piktorit
prushin që ende s’është shuar…
