A e ke parë piramidën e kafshatës?
Më thuaj, të lutem, a e ke parë?
Mbi të rënkon pesh’ e mëkatit,
rënkojnë shpirtëra të vrarë.
Një qiell i tërë me ulurima,
një grigjë e çalë e uritur,
një curilë lotësh bie mbi rima,
bie mbi vargun tim të dridhur.
Një grigjë e tërë shurdhmemece,
një grigjë e tërë e pagojë,
në vend të barit përtyp gurë,
dhe qiellin heshtur blasfemon.
A e ke parë piramidën e dhimbjes,
kafshatën e mbetur metaforë?
Rëndon mbi të rëndesë e gjindjes,
në shi, në breshër e në borë.
Mos më lër!
Në zgrip të greminës, gati në të rënë,
pas shkulmit të erës ta dëgjova zënë:
“Mos më ler, o bir, në mug mos më lër,
pluhur i harrimit mbi mua të bjerë!”
Vijnë banda barbarësh, shkojnë tutje vandalë,
s’dihet kjo stuhi e egër ku do të ndalë.
Masakër mbi popull, mbi fise e farë,
mbi dheun e lashtë zverdhur edhe tharë,
ku s’gjen fole zogu, ku s’mbin fije bari,
mbi bregun e dhimbjes ku qesh veç i marri.
Në zgrip të greminës mos më lër, o bir,
përleshu me zgaqin që përbalt e nxin.
Që fsheh të vërtetën, që nduk historinë,
që s’gjen dot për vete gjurmë e gurë varri,
që lindi mbi mushkë, që vdiq mbi mushkë,
që s’zbrazi për dheun ku shkeli një pushkë.
Në zgrip të greminës, gati në të rënë,
pas shkulmit të erës ta dëgjova zënë:
“Mos më lër, o bir, në mug mos më lër,
pluhuri i harrimit mbi mua të bjerë!”
