Në ditëlindjen time u vesha shik:
me rrobat më të mira që kisha në dollap.
Në shelgjishten e kujtesës këndonte një cinkë,
në xhepin e xhaketës ngrohte vezët një gatë.
Kështu atë ditë dola nga shtëpia!
Kështu atë ditë eca në trotuar!
Mbi qytet breronte shi i imtë.
Mbi Dajt binin zambakë të bardhë.
Askush s’më uronte për ditëlindjen.
(Po ku ta dinte këtë njerëzia?)
Qe dhjetor i zymtë me shi e erë,
qe dimër i zotëruar nga gria.
Kur u ktheva në shtëpinë time,
në folenë time kur u ktheva,
Cinka kishte braktisur shelgjishten,
Gata qe strukur nga era.
Në dhomën mbushur me libra.
Në tavolinën vezake në mes,
më buzëqeshnin tri buqeta me lule:
tri kartolina shkruar me kujdes.
Më uronin nipërit për ditëlindjen:
Edhe njëqind, gjysh Izeti!
Besomëni: u lartova sa Dajti!
Besomëni: u kaltërova si deti!
