Botën sonte e përshëndes:
Nënave të përvëluara u bie në gjunj,
Natës së acartë një zjarr bubulak i ndez,
të mos ngrijnë ata që flenë nën urë.
Botën sonte e përshëndes:
Shtegtarëve u uroj udhëtim të mbarë,
lotëve u them: shndërrohuni në vesë,
trishtimit i them: bëhu trëndafil i bardhë!
Botën sonte e përshëndes:
Njerëz, ju lutem, bëhuni më njerëz!
***
U flas drurëve: drithërojnë,
u flas bishave: nxjerrin dhëmbët.
Botë, moj botë, kudo njëlloj
të qëndrojnë mbi krye këmbët.
Piramida
A e ke parë piramidën e kafshatës,
më thuaj, të lutem, a e ke parë?
Mbi të rënkon pesh’ e mëkatit,
rënkojnë shpirtëra të vrarë.
Një qiell i tërë me ulurima,
një grigje e çalë e uritur,
një curilë lotësh bie mbi rima,
bie mbi vargun tim të dridhur.
Një grigjë e tërë shurdhmemece,
një grigjë e tërë e pagojë,
në vend të barit përtyp gurë,
dhe qiellin heshtur blasfemon.
A e ke parë piramidën e dhimbjes,
kafshatën e mbetur metaforë?
Rëndon mbi të rëndesë e gjindjes,
në shi, në breshër e në borë.
Kjo “Botë e lirë ”
As guri s’paskërka mëshirë,
as shenjti s’qenkërka vërtet shenjt,
përderisa qëndron i ngrirë,
dhe s’na e thotë një fjalë me mend.
Skifteri s’kërkoka pendesë
për cinkat e shqyera në erë,
por sqepin fshin e lan me vesë,
dhe sulet gjithë vërtik e tmerr.
As guri s’paskërka mëshirë,
as shenjti s’qenkërka vërtet shenjt,
përderisa kjo “botë e lirë”,
me kthetra shqyen kurmin e vet.
