Kujtesë e plagosur
Istref Haxhillari
Profesori i astronomisë shpjegonte me zë të thellë, kumbues. Lënda e thatë merrte jetë, trupëzohej, mbushej me gjak e shpirt. Sena dëgjonte e mahnitur. Sytë e lëngshëm ndërronin orë e çast ngjyrë, herë dukeshin të çelur, herë të errët. Shtatshkurtër, paksa e shëndoshë, këmbë të trasha, vështrim fëmijëror nuk ndillte si të tjerat vështrimet e ndezura të meshkujve, ndonëse njëzetvjeçare kishte mbetur jashtë përfilljes mashkullore.
Në përfytyrimet e saj princi i pashfaqur qe mashkull i ndjeshëm, i etur për gjithçka, i pangopur kur e puthte e përkëdhelte, kur bënte dashuri. Në çdo rrethanë mashkulli i ëndrrës prirej drejt profesorit hijerëndë të astronomisë. Emri i tij mjaftonte për ta gremisur në vragë të pashkelura, fjala ‘astronomi’ ndizte imagjinatën. Sa vinte sytë iu errësuan, rrallë, fare rrallë çeleshin. Shaminë e përdorte gjithnjë e më shpesh.
Një ditë profesori harroi çantën. Fluturoi te katedra, e rrëmbeu fluturimthi, priti me frymën pezull, derisa ndjeu trokitjen e hapave të njohur.
– Sena, mos harrova çantën këtu?
Ajo mezi dridhej si ta kishte zënë korrenti. Profesori u afrua, i preku me dorë prindi ballin e djersitur, i ledhatoi butësisht leshrat e shpupuritur.
– Ke pak temperaturë, – i tha.
– Këtë e ruajta unë – belbëzoi.
– Faleminderit, – mori çantën, doli.
U desh kohë të mblidhte mendjen. Kur erdhi në vete iu fiksua fillikat një vegim. E përkëdheli, i foli me dashuri.
Zuri qiellin me dorë…
Pasdite u mbyll në dhomë, ktheu çelësin, qëndroi para pasqyrës. Hoqi bluzën, zbërtheu sutjenat e kopsitura prapa shpine, i hodhi mbi shtrat. Gjinjtë e gufuar me majat kthyer lart ia bënë me sy. Kapi thithat me dy gishta, i tundi. Pas disa luhatjesh ato ndaluan në pozicionin fillestar.
“Lëkundje që shuhen”, – i feksi në mendje.
– Sa të mira i ke, – i kishte thënë një mbrëmje Lusi, – të miat ngjajnë si të grave.
Kur hoqi fundin, doli barku i kërcyer, thuajse pa bel.
“Me këtë bark s’ke gjë në vijë”, – i foli pasqyrës.
Brenga sa vinte shtohej…
“Do t’i them Lusit”, – vendosi së fundi.
Kur shoqja më e mirë i tregonte si putheshin, shtrëngoheshin dhe bënin seks me Rikin në vende të fshehta, i turbullohej shikimi, sytë i lëngëzoheshin, lotët merrnin vragë tatëpjetë mollëzave.
Ajo e dëgjoi e habitur.
– Je në vete? I martuar me fëmijë, ç’të thotë mendja? Paske roitur!
– Ke të drejtë, – i tha.
Ditët që erdhën, u mbyll tërësisht. Lexonte dhe harronte shpejt, sytë e venitur nuk mund të sodisnin tamam asgjë…
Përmes listave shtesë, arriti pragun e hyrjes në Universitet.
Qysh ditët e para ra në sy karakteri i çuditshëm. Nuk kishte shoqe. Flinte a s’flinte dy orë. Buzët e thara me drega, sytë e magjishëm përherë të lagur, vështrimi pa ngjyrë, shamia strukur dorës së majtë ishte gjithë sa mbeti prej saj.
Mjekët erdhën në përfundimin se organizmi i vajzës ishte fizikisht në rregull. Psikiatri u tha se vuante nga kujtesa e plagosur. Një objekt i panjohur i kishte hequr shijen e jetës. Nuk mund të qante, as të qeshte tamam, vetëm kopjonte të tjerët. Sëmundja e rrallë godiste njerëz me ndjeshmëri të lartë, shërimi do të vinte me kohë, kur të zbehej disi brenga.
– Si e ka shkruar Zoti, – vendosi e ëma, – s’kam ç’i bëj…!
Maji derdhej mbi Tiranë. Parku i liqenit mbytur në gjelbërim i grishte vizitorët të shijonin jetën, të bashkoheshin e bëheshin një me natyrën. Cicërimat e zogjve, aromat e luleve dehnin edhe të moshuarit. Mësuesi i astronomisë shëtiste me nge. Kapte me bisht të syrit të rinjtë e përqafuar nëpër pemë, fytyrat e ngazëllyera të vajzave, dëgjonte erën t’i guduliste thinjat dhe ndjente vitet t’i shkisnin nëpër gishta.
Një vajzë e vetmuar vështronte përqark me gojë gjysmë të hapur. E njohu nga shamia në dorën e majtë. Sytë e lëngëzuar futur në zgavra, buzët e plasaritura e tronditën, po nuk e bëri veten.
– Sena?
Ajo u ngrit në këmbë. Kishte humbur çdo shpresë se do ta shihte një ditë.
– Sa qenke rritur, nuk ngjan fare me atë çupën e vogël të gjimnazit, – buzëqeshi.
Pastaj shtoi:
– Pimë kafe?
Ajo e ndoqi pa folur.
– Pa më thuaj si ia kalon?
I tregoi për fakultetin, lëndët e vështira, profesorët e rreptë dhe përfundoi:
– Asnjë nuk krahasohet me Ju.
– Ashtu të duket ty.
Ajo nuk ia ndante sytë. Sa vinte çlirohej, boja e fytyrës i ndryshoi, gjelbërimi u shtua. Befas e ndjeu veten të lehtë thua zgjohej nga gjumi i gjatë.
– Sa i bukur! – tha duke vështruar me çiltërsi fëmijërore grumbullin e borzilokëve të porsaçelur. Habitej si nuk e vuri re më parë.
– Oh, ke të drejtë, – këputi një gonxhe, ia dha.
Porositën fërnet.
Ajo e hodhi me një frymë.
– Sa i mirë! – i tha, sido që nuk pati pirë kurrë alkool.
Mbaruan gotat e para, morën nga një tjetër, pastaj tjetër. Flisnin përnjëherë, qeshnin, bënin shaka. Ndiheshin aq mirë bashkë.
Firoi dallimi në moshë, formimi, seksi.
Vështrimi i butë i vajzës, fjalët e përçarta i bënë të qartë gjithçka.
– Shëtisim? – i kërkoi me zë të ngjirur.
– Si jo, – i tha me nxitim, e trembur mos i kthehej mendja.
E çoi në njërin prej vendeve të fshehta të parkut, ku njëzet vjet më parë vinte me Olin. E kapi për supesh, e tërhoqi nga vetja. Ajo iu lëshua në krahë, vuri kokën mbi gjoks, i ledhatoi flokët gjysmë të thinjur, mbylli sytë.
“ Sa e kam pritur këtë çast..!” – pëshpëriti e dalldisur.
