A do të më duash në ditë të vrenjtura
kur të jem lagur qull nga lotët e mi?
kur vitet të më kenë mplakur e lodhur,
kur duart me rrudha të të kërkojnë ty?
Kur të njejtën histori apo episod unë
do të nis ta tregoj me dhjetëra herë,
kur nëpër shtëpi të endem pa e ditur
pse-në, si një e vonuar, një e mjerë.
Kur të zvarritem me hapa të ngadaltë
si breshkë e ty s’do të të ndjek dot,
kur sëmundjet të vërsulen pa mëshirë
mendjen edhe trupin të ma pushtojnë.
Thuamë, a do të më duash përsëri?
Pak alkool
Ç’kërkojmë të dy në këtë vend të huaj
plot me re, me mjegull e me ftohtësi?
Njerëzit harrojnë të të përshëndesin,
të shmangin dhe ndjekin lumturinë.
Ç’kërkojmë të dy në këtë vend të huaj
ku të fiksojnë pse flet një tjetër gjuhë,
portet mbyllen, edhe muret lartohen,
në tokë mbillet urrejtje e pakënaqësi.
Të dy pijmë një gotë verë të bardhë,
kamarieri vjen, ngrohtë na buzëqesh,
ne për një çast gëzohemi se besojmë
në një botë më të mirë, pa e ditur
se pak më vonë ai me disa euro më
tepër çmimin alkoolit do t’ia ngrejë.
S’e shohim borën që bie pa pushim,
këtu në bar nuk ndjejmë të ftohtë
as nga njerëzit, as nga kjo ngricë.
Mjaftoka pak alkool që me ngjyrat
më të bukura bota të vizatohet sot.
