Më heton së tejmi, me qetësi të egër një sy i akullt.
Largohem t’i fshihem mes shkurreve të dendura, humnerave.
Ma përgjak fjalën, ma trishton ndjenjën, m’i këput krahët,
më rreh me fshikujt e erërave,
më rri përbri, ngrihet përmbi, bën dritë të keqe.
Kërkoj syrin tjetër, mos kushedi është më i ngrohtë.
E gjej si ngre gracka, çarqe, kurthe e leqe,
të më rrëzojë në tokë.
E lakuriqtë qenka bota! Të fshehtat e saj qenkan profka.
I vetmi mister qenkam unë, plot me guva e pyje,
flakur në këtë breg të ftohtë nga dallga e shqota,
dënuar të copëtohem nga thikat e syve.