KËNGË MALLI PËR LUMIN E SINICËS
Më vjen shpesh, nëpër ëndrra
Iso e tij ninullë më ngjan
Stoli të rrallë e ka Sinica
Varur qafës si gjerdan.
Këtë iso kaq të bukur
S’e bën dot kompozitori
Shpirti i lumit e ka thurur
Pa një notë pentagrami.
Vatët e tij shushurijnë
Nëpër gurë zaje e gjethe
Disa ikin, disa vijnë
Shkojnë flenë nëpër dete.
Dhe dy urat përmbi ballë
Si kurorë ato i rinë
Kanë mall për kalimtarë
U rralluan e pak vijnë.
Ka përcjellë shumë breza
E të tjerë do përcjellë
Me ato valë si pulbardha
Letra malli do na sjellë.
Boston, 21.7.2018
GOTA E VJETËR
(Në kujtim të babait, i cili ndrroi jetë në korrik të vitit 1996.)
Me një gotë prej qëmoti
Buzët e thara njomi babaj
Deri sa pranë e mori Zoti
Edhe iku atje lart.
E ruajti nëna, si një relike
Si kujtim, nga burri i saj
Nuk të linte, që ta prekje
E kish të çmuar, si thesar.
Edhe nëna, me atë piu
Kur qe nisur, për botën tjetër
Ajo u tret, por si qiriu
Mbeti vetëm, gota e vjetër.
Ti motër, që fort të dua
Atë gotë, kujdes ta kesh
Kujdesu ti, edhe për mua
Buzët e prindërve, aty do gjesh.
PERËNDIMI DHE NJË PARALELE ME JETËN
U përflak dhe sot perëndimi
U mblodh dielli sa një grusht
E lodhi dita nga udhëtimi
Do vijë nesër i ndezur prush.
Kështu digjen dhe ditët tona
Si ky prush perëndimi
E tillë qënka kurdisur jeta
Ta ndalim, jo, nuk mundemi.
Vazhdon rrugëtimin dielli dhe hëna
(Rruga e tyre, e gjatë, pa fund)
Veç perëndimi numëron ditët tona
Si era e vjeshtës, që gjethet shkund.
Boston, 18 gusht, 2020
NA PRET NJË STOL NË PARK
Na pret një stol në park
Na pret, si miq të vjetër
Të çlodhemi, aty pak
Tani, në moshë tjetër.
Sa fjalë, aty u thanë
Mbrëmjeve me hënë
Plot puthje, aty dhamë
E prapë, mbetën pa dhënë.
Shkoj ulem, ndonjë ditë
Nuk di, pse këmba shkon
Më ngjan, se stoli thotë:
“Të vetëm, s’të pranoj”.
