Çuditërisht asnjëherë nuk jam vetëm,
Sepse janë aq të rralla çastet e qetësisë.
Kur mbetem vetvetja…
Aty në dhomën përballë dikush frymon,
Ardhur nga fëmijëria apo rinia ime,
Për atë që dua të përjetoj shpesh më kundërshton.
Atëherë, dal në qiell dhe kërkoj veten.
Vjen shumë rrallë viteve tek unë,
Më dhuron pak dashuri dhe tregon shpresën,
Nga ecën ajo dhe pse gjurmët janë plot zhurmë.
Nuk është engjëll vetja ime,
Po të ishte e tillë do ta kisha përherë në shpirt,
Është vetëm një rreze e bardhë drite,
Me fije artësuar sjell një çast mrekullitë.
Në këtë mesnatë ajo erdhi papritur,
Një dialog me të munda të bëjë pak gjatë:
“Tek ty s’mund të qëndroj..sepse e tillë është jeta,
Mendo se brenda shpirtit më ke dhe kur jam larg…”
