Atdhe! Të ndiej edhe në kokrrën e rërës së detit:
edhe në thërrimen e padukshme të nektarit,
edhe në pikën e kaltër të vesës së mëngjesit,
edhe në plisin e vlagët të ugarit.
Atdhe! Të ndiej edhe në zhurmën e rrapit të lashtë,
edhe në fijen e brishtë të barit,
edhe në qerpikët si kallëza gruri të vashës,
edhe në vijat e ballit të ushtarit.
Atdhe! Të ndiej në çdo qelizë të indit të tokës sime,
e në çdo molekulë të ujërave që më lajnë,
e në çdo fërfërimë ere e frymë suferine,
e në çdo copë qielli që malet mbi kokë e mbajnë.
Atdhe! Të ndiej në bulat e djersës së ndershme,
të ndiej në tingujt e këngëve dhe isot e gjata,
të ndiej në gurët dhe gdhendjet e hershne,
të ndiej në lulet e qëndismave të grave të ngrata.
Atdhe! Të ndiej në avullin e bukës së magjeve,
të ndiej në shtigjet e dhive dhe rrugët e makinave,
të ndiej në shijen e hidhur të tymit të oxhaqeve,
të ndiej në tërbimin dhe dhimbjen e trimave.
Atdhe! Të ndiej në hatullat e zemrës dhe shpirtit,
të ndiej në zulmën pa cak të rinisë,
të ndiej në qëndresën e plakjes sime si plakja e Krishtit,
të ndiej në gjëmimin e madh të historisë.
Atdhe! Ku të të ndiej nëse një ndjenjë qënia ime do të ketë?
Të them se të ndiej edhe në lëngun e hirit;
atje ku s’ka lëng e s’ka jetë?
Të them se të ndiej edhe në botën reale krejt të vërtetë,
edhe në botën e hiçit…?
1983- 1995
