Dionis Bubani (Bukuresht, 18 shtator1926 – Tiranë, 10 shkurt 2006) qe letrar dhe përkthyes shqiptar. Lindi në Bukuresht në rrugën atëherë të quajtur “Turku”, e më vonë “Malet Tatra”, i biri i Gjergj Bubanit. Shkollimin fillor dhe të mesëm e kreu në Bukuresht.Gjatë viteve 1932-33 në Konstancë të Rumanisë Gjergji botoi gazetën patriotike “Kosova”. Në vitin 1940 Dionis Bubani, së bashku me familje u kthye në Shqipëri, vendlindjen e babait të tij. Pas katër vitesh që u kthyen në Shqipër, regjimi komunist e burgosi Gjergj Bubanin, andaj Dionisi i ri u desh të kujdeset për vete dhe familjen. Ai punoj në një puntori biçikletash, shiti cigare rrugëve e nëpër kafene, por punoj edhe si kartelist, madje edhe si daktilograf në Ministrinë e Jashtme. Mëqe ishte djali i publicistit, ai filloi të merret edhe me shkrime. Në fillim punimet e veta i botoi në “Letrari i ri”, dhe “Rinia”, ndërsa në vitin 1946 filloi të bashkëpunon me revistën humoristike “Hosteni”, redaktor i së cilës u bë më vonë. Dinos Bubani në Tiranë studioi filologji. Gjatë punës së tij krijuese Dionis Bubani u mor me publicistikë, satirë, humor dhe letërsi për fëmijë e për të rritur, përkthime dhe me shkrimin e komedive. Për punën e tij krijuese dhe për përkthime ai u shpërblye disa herë. Ai njohu për së afërmi shumë rilindas e njerëz të shquar të kulturës sonë: Çajupin, Asdrenin, Kutelin, Poradecin, Luarasin, Kadarenë, Agollin, Godon, Grillon, Nikolla-n, Greblleshin, Man-in e shumë të tjerë, për të cilët edhe ka shkruar një vepër. Është interesant të përmendet se Dionis Bubani ka përkthyer edhe “Poemën” e Lasgush Poradecit nga rumanishtja në shqip, të cilën Poradeci e shkroi gjatë kohës kur po jepte provimin pranues në Akademin e arteve te bukura në Bukuresht. Dionis Bubani vdiq në Tiranë me 10 shkurt 2006.
MENDJEMADHE
Të kujtohet si njëherë
Flisje, qeshje me të tjerë
Gojëmbël, fjalështruar
Dhe në punë i dalluar?
Por një ditë papandehur,
Na u duke pak i dehur:
Ndoshta të hutoi poltroni,
Ishe bërë shef seksioni!
Nise gradat t’i shijosh
Dhe u fryve si kaposh!
Ti në rrugë kordhëtar,
Ti në degë kryetar!
Ne nuk vlenim asnjë pare,
S’na shikoje rrugës fare,
Ndoshta hunda nuk të la,
Të kish hipur la më la.
Je drejtor dhe s’ke nevojë
Që ti flasësh kujt me gojë!
Përshëndet kur shkon në zyrë
Vetëm veten në pasqyrë!
Lart je sot me të vërtetë,
Ti kujton se preke retë…
Por me mend’t që ke në kokë
Do të zbresësh shpejt përtokë!
BOJA, PENA, GISHTËRINJTË DHE TRURI…
Dhe boja i tha penës:- Dreq’ o punë,
Pse bëhesh për çdo ditë budallaqe?
Nuk e marr vesh si paske sy e faqe,
Të mburresh se m’e zonja je se unë
Ç’po na shet mend dhe ti, bojë krenare,
A nuk kupton se nuk vlen një pare?
Jam unë që të mbaj, ke fat!
…As gishtërinjtë nuk duruan dot,
Filluan që të mburren: —-More ju deri diku
Punoni, porsi dje dhe sot
Mjeshtra të zotë në çdo vend
Ne jemi, ne…heronj pa dekoratë!
…Vetëm, i shkreti tru s’bënte shamatë!
INTRIGANTI
Sikur të mbetet nesër i vetmuar
Më ndonjë ishull krejt të pabanuar,
Që ta stërvitë pak gjuhën e ligë
Dhe vetes mund ti thurë një intrigë…
DEMBELI
I fundit mbet sa ish gjallë
Vetëm kur vdiq ky rregull shpejt u thye
Të gjithë pas i venin me ngadalë
Vetëm ai kish dalë mu në krye
KOPRACI
Kur pati dalë, sa fort u gëzua,
Se shpejt iu tek t’i vërë emrin LEK!
—Ja mbyllëm gojën botës, o moj grua,
I dhamë më në fund dhe ne një…lek!