Lamtumirë vëndet e mija,
që po m’zhdukeni dalngadalë.
Gjëmon Deti ushton duhija
lëkundet varka valë mbi valë.
Kah njaj Diell që asht tuj flakrue
andej fill un tash do t’veta
Lamtumir atdhe i bekue,
lamtumirë për sa të jetë jeta!
Neser nadja kur mbi ne,
rrezja e diellit ka me ra…
Kush e di sa Ujë e Dhe,
Mue prej teje ka me më nda?
Po ni pvetsha retë minore?
Po në i pvetsha zogjt e detit?
Veç për ty moj tokë arbnore,
s’ka me më fol kush ma mue t’shkretit.
Kam me shkel në të tjera zalle;
në të tjera brigje e të tjera Dete.
Kam me ndije të tjera gjuhë
në të tjera vënde e të tjera qytete…
Ka me prit pra, motër zeza
me i pru nanës në shpi ndonjë re!
Po, kushedi, i vllau atëhera,
ku asht kah kalbet për nan dhe…
Para Hyut naltohet lutja
o ju bjeshkët e shqiptarisë,
Ku ndër ju s’dijmë, çka asht tuta!
Veç në ju asht logu i burrënisë!
Lamtumirë ju mriza e stane!
Lamtumirë ju “shkurre e mreta”!
Lamtumirë ju o armt e t’parve,
lamtumirë për sa t’jetë jeta.
Vendin tem s’kam me e pa,
Ku kam le e jam burrnue:
Sytë e mi kan me kja.
Pa u gjet kush me i ngushllue
