Si ata ju dua
Unë nuk merem me astronomi
dhe emrat e konstelacioneve nuk i di!
Por mos u çuditni;
e kam një teleskop në shtëpi.
Pas lodhjes së ditës,
për të hequr stresin
i mbërthej sytë tek teleskopi
dhe oh, sa i vogël më duket globi!
Nuk kërkoj në qiell,
as zot e as perëndi,
po thjesht kërkoj yjet
ku pushojnë të ikurit e mi.
Nuk flas vetëm me ta,
por edhe me miq e shokë të tjerë,
me trima, heronj e dëshmorë
me poetë dhe artistë të ndierë.
Ata më mbajnë gjallë,
më japin forcë dhe guxim,
që derisa të shkoj e t‘i takoj:
t’u shërbej Ju dhe Atdheut tim.
“Mësimi i gjethes…
Një copëz vjeshte
u përkund në vallëzim
përpara meje dhe ra në tokë,
nuk mori më frymë…
Kështu vdesin gjethet
duke vallëzuar.
Qendisin hijen e tyre
në të verdhë të praruar…
Ndala hapin!
U përkula dhe e mora në dorë
në shenjë nderimi…
Ajo me lëshoi një pik lot mbi pëllëmbë.
Ktheva kokën pas:
vura re mungesën e saj.
Në të verdhën e një cope qilimi…
u ktheva dhe mbi qendisëm
e lëshova me kujdes!
M‘u duk sikur foli
“Faleminderit!„
Nën degët e trungut tim dua të vdes…
