Portret
Çdo ditë një grua më shkon pranë
(Në të njëjtën orë gjithmonë),
Një gjysmë qiell majë flokëve mban
Që sigurisht i shkon.
Më kot vështrimin nuk ja ndaj
Ajo flet veç me ajrin,
Nëse ka muaj që t’i ngjaj
Unë mund të zgjedh janarin.
Prej ëndrrash bore i ka buzët
(Që mund t’i shkrijnë çdo orë),
Profili i saj s’mund të përbuzet
Dhe pse kaq dimëror.
Me siguri po shkon të puthet
Për këtë s’kam pikë dyshimi,
Këtë ma thonë dy sytë e bukur
Që ndrijnë nga padurimi.
Prej drojtjes sonë përkund qerpikët
Një kind fustani ndreq,
Mbas saj mesdita mbyll portikët
Ta mbrojë nga syri i keq.
Askush s’e di kush është kjo grua
Që na ndez si ” masat,”
Nga malli i saj gjithë burrat nguten
Të flejnë më shpejt me gratë.
Skulpturë e dalë nga nëntoka
Ende s’më ke thënë, se kush je në të vërtetë
Se ti ske gojë !
Më mjafton syri yt ,që në tokë ul dhe retë
Që unë të të besoj
Buzëqeshje mister që lëviz nëpër kohra
E njëjtë me mëngjesin
S’ka mundur të të vdesë lagështira dhe lloha
Se magjitë nuk vdesin
Me shekuj të tërë e fshehur nën toko
E di sa ke qarë
E vetme , harruar pa miq e pa shokë
Prej botës e ndarë
Ai që të krijoi , të ka pasur për zemër
Por s’ka mundur ta thotë
Prandaj dhe të gdhendi me një daltë të ëndërrt
I mbytur në lotë
Më pas të ka lënë ,që të bësh jetën tënde
?Mbretëresh pa kurorë )
Kaq burra të fismë me këtë pamje të çmëndje
Edhe perandorë
Ende smë ke thënë se kush , je në të vërtetë
S’ta kërkoj këtë nder
Ti je një bukuri që lëviz nëpër shekuj
Magji dhe mermer !
….
Vdekja e kapitenit
Në çastin e fundit , ai ndjeu një si mbajtje fryme
Dhe sytë që po i visheshin me natë.
Kërcisnin direkët dhe deti shkrofëtinte
Si kalë nga udha e gjatë.
Deshi të ngrihej ,po këmbet s’po e mbanin
(Atë që me dallgë ish përleshur)
Që me gjoks kishte pritur stuhitë dhe tufanin
Dhe vdekjen kaq herë kish përqeshur.
Përrreth ju mblodhën miqtë e vjetër
(Nje tufê pulëbardhash dhe nositë
– Më nisni tha , sa më larg bregut
Të ç’mallem pak me kaltërsitë.
Kaq kohë mes mureve te spitalit
Nën erë serumesh dhe lëngim
Unë jam mësuar të puth flladet
Lundrimet janë ilaçi im .
U ndes motorri i anijes
Ai mbi kuvertë vuri një dorë
Nga pas e ndiqnin sytë e detit
Dhe një tufë valësh si kurorë .
Në çastin e mbramë ai ndjeu se fryma ju mbajt
(Por prapë ish i lumtur vërtet )
I kish shpëtuar lëngimit dhe fundit në shtrat
Dhe po shkonte , të vdiste në det .
….
Erë
Më duhej këtë çast kjo erë e lehtë
Që erdhi si me porosi
Balonat e kaltra ti ngrejë mbi qytet
Dhe vajzave të bukura , ti prekë ca në gji
Po ndjej dhe unë ca ledhatime
Të buta , sa të vënë në gjumë
Unë gjithmonë kam qenë qejfli i erës
Dhe pse për shiun vdes më shumë
Në breg dalloj ca peshkatarë
Njërin e njoh , është fqinji im
Ky është për ta ogur i mbarë
Ndaj po ngrejnë velat me nxitim
Tërë natën do peshkojnë në det
Ska gjë se trupi do t’ju mardhë
Unë qysh tani po i shoh rrjetat
Të mbushur plot me peshq të bardhë
Më duhej këtë çast kjo erë e lehtë
(Ajo u shfaq kur askush se priste)
Të më ndjek nga pas nëpër qytet
Dhe të më puth si gjimnaziste
….
Këtë fundjjavë !
Këtë fund javë ,do ti marr të gjitha me vete
Çantën me rroba dhe përgjumjen e shtëpisë
Do lëviz pa çarë kokë , pa parë se nga vete
Si një rast të bukur , për t’iu larguar mërzisë
Në bregun e një lumi, do ndaloj disa orë
Të flas me peshqit , me rrjedhën dhe valët
Ka pak rëndësi se asnjë nga ta s’ njoh
(Një udhëtari si unë , i lejohen fjalët )
Në drekë do të ngjis këtë mal , këtu
përballë
Nga larg ai i ngjan një dinosauri të vërtetë
Ndofta edhe mund të ketë qenë një i tillë , kohë më parë
Por është ngurtësuar , kur ka ndërruar jetë
Më pas nuk di ç’drejtim.të nis
Rruga është rrugë dhe nuk i dihet
Mund të takoj ndonje borëbardhë, që kërkon ndonjë princ
Dhe ajo vetëm s’mund të lihet !
Këtë fund javë , unë do ti marr të gjitha me vete
Këpucët për rrugë , ushqim dhe fantazi
Me një varkë të bardhë , do kaloj katër dete
Të zbuloj brenda vetes , kontinente të rinj
….
Heshtja
Gjithnjë e më shumë po më trembin gjërat e heshtura
Kjo lule dhe kjo urë përmbi lumë
Unë isha mësuar të flisja me to me gjeste
Po kjo stinë i ka ndryshuar shumë
Ju kaloj pranë dhe se ngrejnë kokën
(Ato vdisnin të flisnin me mua vjet )
Ndofta i ka trullosur kjo vapë e poshtër
Nga ky korrik ç’farë dreqin s’pret )
.
Ose mund ti kem zhgënjyer me bisedat e mia Kur ju flisja per poezinë me orë
Sot per të shumë rrallë flasin dhe njerëzit
Jo më këta që s’janë frymorë
Në është kështu bëjnë mirë qe s’flasin
Unë s’dua të bezdis askënd
Nëse në jetë gjërat nuk ngjasin
Eshtë mirë ti fshish nga mendtë
Gjithnjë e më tepër po më trembin gjërat e heshtura
Ndaj brenda gjoksit ndjej një hon
Unë i kuptoj lulet që s’flasin
Por heshtja jotja më tmerron !
….
Makina pushtetarësh
Makina të rënda pushtetarësh.
Që ecin rrugëve me gjëmime
Të zeza, të bardha me forma gjithfarësh
Dyfish me të shtrenjta se shtepia ime
Në to ca burra si skifterë
Nga bodigardët të rrethuar
Po shkojnë të hanë një sillë të “lehtë”
Kjo ditë ka qenë shumë e ngarkuar
Sapo mbaruan një ankand
Për një rrugicë që kurre s’do shtrohet
Për një spital dhe një pallat
Që pret tërmetin të rrëzohet
Teksa shikohen në pasqyra
Qëndrojnë një çast të turbulluar
Ju është trashur qafa dhe fytyra
Dhe në trup kilet i’u janë shtuar
Dikush nga ta se njeh më veten
Dhe barqet sa nuk ju pëlcasin
Në to gjen copëza nga atdheu
Që ata çdo ditë nga pak e vrasin
I kanë harruar miqtë e vjetër
Tani kanë ndihmës dhe sekretare
Ju duket vetja se janë mbretër
Të tjerët krimba , pa vlerë fare
Makina të zeza pushtetarësh
Që ecin rrugëve me gjëmime
Të rënda , të shpejta , me forma gjithfarësh
Dhjetëfish më të shtrenjtë se jeta ime
…..
Ti !
Ti dole mbrëmë me të sërish
Dhe si gjithmonë u puthët gjatë
Une vetë s’të pashë, por të pa një pishë
Dhe asaj si rri goja ” rehat”
S’kish njerëz shumë aty për rreth
Nga shiu që binte mbi qytet
Ai ndjeu nje çast në trup ca dridhje
Sepse pranë teje s’është e lehtë
Megjithatë kjo s’ zgjati shumë
(Vështrimi yt ish ftesë pa fjalë )
Ai zu të ti prek flokët me buzë
Dhe të afroi në gji ngadalë
U drodh një bli atje më tutje
Dhe zu gjithë qejf që tju filmojë
Ndonëse kish parë me qindra puthje
E juaja s’di pse i shijoi
Ju natyrisht se kishit mendjen
(Kush e ka mendjen atë moment )
Dy trupa ndezur gjer në çmendje
Që digjnin veten me gjithë mend
Ndërkohë dhe shiu gati kish
reshtur
Që ju të ndiheshit më mirë
Qyteti s’dukej më i mvrejtur
Dhe rrugët ndrinin si pasqyrë
Ti u puthe me të sërish
(Çdo puthje është aromë qe deh)
Ta kam zili atë burrë ta dish
Dhe pse dot xhelozinë se fsheh.
