Kisha e Skënderbeut në Kepin e Rodonit;
kishëz e gurtē me trup prej profeti!
Me kryq të vogël dhe tē brishtē,
me një dritare sheh nga deti,
me tjetrën sheh nga zoti Krisht.
Nuk ka mē besimtarë te pragu,
as princër arbërorē pēr meshē!
Ata ka kohë qē janē larguar
me njē karvan, mbi kuaj resh.
Në vend të tyre ca ikona;
me ballë të zverdhur, të dërrmuar
të luten gjer në orët e vona
t’iu vësh nga një qiri në duar.
Vetëm një herë ajo hap derën,
(Kjo ndodh sa herë ndërrohet moti)
kur bashkë me flladin dhe pranverën
rishfaqet vetë Kryezoti.
Gjithë muret, zë t’ia puthë me radhë;
njëlloj si atëhere…
Nga pas i vijnë tre murgj të bardhë
dhe dhjetë murgeshēza ere.
Atēhere kishës i ndrijnë sytē,
buzëqesh e brof nga malli.
Nga gjiri nxjerr ngadalë një mit
që t’ia vendosë tek balli.
Drejt qiellit ngjiten disa orë
(Të çmallen sigurisht )!
Ikonat kthehen në shenjtorë
dhe kryqi në një Krisht.
Kishëz e vogēl me gurē dhe ikona,
me sy ngulur mbi valë;
çdo ditë të brejnë mëkatet tona,
po ti sërish na fal.
