Romani: Missing
(Fragment nga romani)
…
Vazhdoj ditën time të punës si përherë,
dhe si përherë ndalem pak më gjatë te Maria. Maria që bën dantella. Për motiv
ka zgjedhur një flutur të madhe, të bardhë. Më thotë se do ta fitojë çmimin e
parë. Asnjë prej grave nuk ka mundur të bëj dot një flutur kaq të madhe e kaq
të brishtë, njëkohësisht.
Unë i bëj një pyetje që atë e çudit.
“Marie, në qoftë se një burrë vret
një grua, ku mendon ti se do ta fsheh?”
Përgjigja e saj është e menjëhershme:
“Në kazanin e plehrave.”
“Në kazanin e plehrave?”
“Po. Aty e hodhën Joanën.”
Pastaj ajo më tregon historinë e
trishtuar të një vajze rumune, njëzet vjeçe, që jetonte në të njëjtën shtëpi me
Marien në Itali. Prostitutë. Por ama një prostitutë mëkatare. Njerëz të
ndryshëm kanë mëkate të ndryshme. Për një prostitutë është mëkat të bjerë në
dashuri. Ia var punës dhe fillon të mendojë për të ikur. Si të gjithë mëkatet,
edhe ky ndëshkohet. Tutorët vendosin ta vrasin. E mbysin në vaskë. Pastaj e
marrin trupin e saj, e fusin në një thes të madh, të zi, nga ato që futen
plehrat dhe e hedhin në koshin e plehrave të lagjes matanë. Marien e detyrojnë
të ruajë derisa të vijë makina për të marrë plehrat. Zakonisht makina vjen në
orën shtatë. Ajo qëndron në këmbë nën një shtyllë elektrike dhe pret. Makina
vjen si zakonisht me uturimë. Dy punëtorë zbresin dhe centrojnë koshin në
pjesën fundore të saj. E kthen përmbys dhe gjithçka zbrazet në karrocerinë e
saj. Rrapa tap, rrapa tap. Rrapa tap, rrapa tap. Makina përzien plehrat në
kazanin e madh. Pastaj e lëshon koshin e zbrazët dhe dy punëtorët e lënë në
vendin ku qëndron zakonisht. Makina niset, dy punëtorët ngjiten në të në ecje e
sipër, dhe shkon të marrë koshat e pikës tjetër. Makina bën shumë zhurmë në
ecje e sipër. Karroceria e saj uturin. Rrapa tap, rrapa tap, rrapa tap, rrapa
tap. Përzien plehrat me njëra-tjetrën, i grin. Bashkë me to, grin kockat e
Joanës. Derisa të zhduken. Derisa të bëhen një me plehrat.
Përfytyroj Danielin në një skenë krimi
të ngjashme. Ka ngarkuar në kurriz trupin e Monës. E ka futur në një thes
plehrash.
Nuk vazhdoj më me këto përfytyrime,
sepse më duket makabre.
“Nuk ka ndonjë mënyrë
tjetër?”, pyes Marien.
“Ka”, më thotë ajo.
“Hedhje në lum. Murosje.”
“Murosje? Si në legjenda.”
“Pa këngë. Përplasur në gropën e
hapur të themelit, pak çaste pasi të vijë makina e betonit plot zhurmë
rrapëllimë. Vjen e të mbulon, të kthen në një cep muri ku askush më nuk ta di
adresën.”
Në një cep muri ku askush më nuk ta di
adresën.
Jo, Mona nuk mund të ketë një fat të
tillë. Unë e njoh mirë. Ajo nuk nënshtrohet. Mund të bëjë zgjedhje të gabuara,
por nuk i bën sepse mashtrohet. Janë zgjedhjet e saj.
Mona e ka në gjak flirtin. Ngjan nga e
ëma, që duhet të ketë qenë pak e vetërrëmbyeshme në histori të ndryshme
dashurie. Në fund të fundit ato të dyja besojnë se dashuria dhe flirti i japin
kuptim jetës së një femre, i japin atë ngarkesë emocioni që i bën gjërat të
vërteta dhe të jetuara. Unë e kam pasur të qartë që në fillim që ajo nuk mund
të vazhdonte në pafundësi me Danielin. Ai vërtet ofron shumë, por për tipin e
Monës, ofron edhe monotoninë e një jete të ndrydhur në një dashuri të vetme.
Nuk mund ta durojë dot këtë gjë. Ndjehet si një robinjë e lidhur në një trung
pylli, ndërsa rreth e qark është errësira e pamatë që ofron mundësi, edhe pse
të frikshme. Me siguri është dashuruar me atë deputetin, shenjat janë. Afërsitë
që lindin dashuritë ekzistojnë. Atë si politikan dhe këtë, si dashnore më shumë
e vetes se e të tjerëve, i lidh mungesa e sinqeritetit. Për të dy jeta është
një spektakël. Luajnë rolet, duke pritur rrethanën. Kur rrethana ka mbërritur,
e kam të paqartë se çfarë rrjedhe kanë marrë rrugët e të treve, Danielit, Monës
dhe deputetit. Gjithmonë vjen një kryqëzim.
Gjithmonë vjen një kryqëzim,
Kur nuk di se nga të shkosh,
Ngre dorën të shikosh se nga fryn era,
Kërkon të gjesh pikat e horizontit,
Por ato ngatërrohen,
Në kokën e mbushur me mëdyshje.
Do rrugën e qetë a të rrezikut.
Kemi kohë që kemi zgjedhur qetësinë,
nuk e kërkojmë më rrezikun.
Edhe pse ajo është rrugë me më shumë
variacione
Këtu hyn në mes aritmetika.
Aritmetika e jetës është e çuditshme.
Ne e kemi harruar këtë aritmetikë,
Ka kohë që hesapet nuk i bëjmë me zemër,
por
Nxjerrim makinën llogaritëse.
Nuk i marrim ne vendimet,
I merr makina llogaritëse.
Nejse, le të kthemi te kjo e hënë, që
për mua është e rëndësishme. Në pushimin e drekës më kërkon Genti. Ka mbledhur
informacionet dhe vjen të më thotë se çfarë ka gjetur.
“Njoftim për zhdukje nuk ka”, më thotë
ai.
“Këtë e dija.”
“Në sistemi TIMS rezulton se një vajzë
me një emër të tillë nuk e ka kaluar kufirin për të shkuar ndonjë vend tjetër.”
“Po ku është atëherë?”
“Ndoshta ka gjetur ndonjë dashuri
tjetër. Ngaqë punojmë në burgje, me njerëz që kanë bërë krime ne e kemi lehtë
ta besojmë çdo histori, që ndodh si një histori krimi. Ka mundësi të jetë tani
në ndonjë hotel, e mbyllur në dhomë, shijon dashurinë e radhës.”
“Kaq thjesht?”
“Kaq thjesht.”
“Po përse të mos mendojmë rastin më të
keq…”
“A e di ti sa braktisje dashurie ndodhin
në ditë? Po lexoja një ditë një kuriozitet në internet. Çdo 10 sekonda një çift
ndahet në botë. Po të shuaje nga një dritë kudo që janë ata, do të dukej globi
ynë si rrugica ime që kur bie shi i digjen një e nga një dritat.”
“Domethënë…”
“Domethënë, një histori dashurie që
përfundon me ikje si miliona histori të ngjashme”, e zhvleftëson ai alarmin
tim.
“Unë përsëri kam një parandjenjë që ajo
është zhdukur”, këmbëngul unë.
“Institucionet lëvizin mbi fakte dhe jo
mbi parandjenja”, më kujton ai.
“Po a mund ta gjejmë se ku është? Në
qoftë se nuk e kanë zhdukur, a mund ta gjejmë se ku është fshehur?”
“Më mirë presim. Sa herë na ka ndodhur
për vajza që prindërit i deklarojnë të zhdukura, ne nisim kërkimet, dhe befas
shfaqen përkrahu me dashuritë që kanë përzgjedhur, duke na e shkuar huq gjithë
kërkimin dhe shqetësimin.”
“Por edhe shumë të tjera nuk janë
shfaqur më pas. Në korridorin e policisë është një mur i mbushur me fotografi
të zhdukurish, apo jo? Kush tha që Mona nuk i përket kësaj kategorie.”
“Duhen fakte, miku im. Parandjenjat,
shenjat, janë pjesë e fallxhorëve dhe nuk mund të ngatërrohen me hetimin”, ma
mbyll ai bisedën dhe unë atëherë marr vendimin që ta kërkoj vetë, pa pasur
nevojë për policë.
…
