Përjashta, muzgu ka nisur të ronitet dalëngadalë dhe një dritëz e vakët duket sikur rigon nga kupa qiellore butë- butë, për t’u bërë pastaj buzëqeshja e një dite të gjatë e të lodhshme… Dëgjohet zhurma e fshesareve që heqin nga trotuaret lëngimet e fundit të stinës.Mbaj vesh.Fësh-fësh-fësh…Fshesat hedhin tutje jetët e vdekura të gjetheve. Pastaj shqisat e mia ndiejnë se ritmi i flakjes shoqërohet çuditërisht edhe me rrahjen e zemrës së sahatit tim, varur në murin e dhomës. Fësh-tak-fësh-tik… Kurbatkat vazhdojnë ritin e fshesës, duke hedhur në tejbezdisje ndonjë çurkë djerse nga mjekrat e ndotura prej pluhurit të verdhë të stinës.Sahati, i ngulur aty deri në regëtimën e vet, troket për të shqyer sa më shpejt lëvozhgën e jetës, për të rrëmbyer pangopshmërisht, qoftë edhe një tik-tak nga zhurmërimi jetësor. S’di pse e vras mendjen…Ndoshta kot, i nxitur nga kujtimet e sotme, i zgjuar nëpër ëndrrat e natës, nën tiktakun e sahatit që s’pushon. Njeriu s’mund të jetojë, madje as s’mund të flerë dot pa ëndrra.Po, përse t’i ketë shpikur njeriu sahatët?!Për të nxitur vetveten drejt arrites së një qëllimi?Për të qenë edhe i lumtur edhe i tmerruar nga ikjet? I lumtur,sepse po i rjep kohës pak dëshira dhe kënaqësi! I tmerruar, sepse troku i demonit sahat i kujton çdo sekondë, i kujton se çdo gjë ka një fund?! Fësh-tak, fësh-tik, fësh-tak…Kështu e ke fshirë edhe ti oborrin prej guri, e mira nëna ime!(Duket sikur oborri i dikurshëm është ngurtësuar përjetësisht në murin e dhomës dhe pulson.) Si në mëngjezet, kur gjethet e bajameve mbulojnë bardhësinë e gurtë të oborrit tonë të madh.(Sa shumë bajame kemi pasur!) Ende e ndiej si nëpër ëndërr pëshpërimën e gjetheve të vdekura që furshurinin nëpër oborr, si të mos donin të largoheshin me kortezhin ritit të përzënies tej, për t’u zëvendësuar nga një riçelje e beftë stinore. Ndoshta kishin ende pak limfë në zverdhërimin e tyre, një fije jetëze, që i nxiste sërish drejt degëve ku u patën ngazëllyer për ardhjen dhe ikjen e miqve që s’reshtnin kurrë… sidomos të shtunave dhe të dielave… Rrallë ndodhte që ne të vegjëlit të flinim në krevatët tanë…Shtronim të gjithë në dyshemetë me dërrasë pishe.Aroma e rrëshirës së mjalttë të dehte dhe të vinte në gjumë ëndërrues.Askush nuk ankohej kur zbardhte mëngjesi; dukej si një gjumë parajse, si diçka e pa ndodhur.Sidomos kur shfaqeshe ti, gjithmonë e qeshur dhe me duart ndën përparëse, me një buzëqeshje Monalize.Asnjëherë s’e mora vesh, flije apo s’flije.As që bëhet fjalë se ku mund të dremitje sadopak.Rëndësi kishin miqtë e ardhur.Nga Skrapri,Përmeti,Erseka,Tirana, Korça… Ti zbardhje pranë tyre më shpejt se mëngjesi.Me duart e rreshkura ndën përparëse, hyjnërisht ftoje që të hanin mengjesin.Dhe vetëm buzëqeshje.Buzëqeshje si flladi i Marsit që çelte gjethin e mëllezës në korijen krah shtëpive tona të mëdha. Oborri i shtëpive ishte githmonë i pastër.Thua se s’kishte shkelur aty askush më parë.Miqtë uleshin sipas qefit dhe surbnin gotat e qumështit me ndonjë vezë rrufkë të skuqur pak me gjalpë.Askush nuk mbetej i pakënaqur.Të gjithë ishin të çelur, ulur aty në sofatet e vegjël të oborrit të madh.Ti gjithmonë e heshtur, sigurisht me duart ndën përparëse dhe me shqisat të mprehura tejskaj, se mos dikujt i mbetej qejfi… Kështu mbete gjithmonë.Si një makineri perfekte e miqësive, aq sa të tjerët kishin frikë të preknin më pas qënësinë tënde reale…Sigurisht që kështu është.Pasi ike ti, askush nuk guxoi të shkelte më oborrin e madh, qoftë edhe për kureshtje… Ti s’deshe t’u ndaheshe atyre plloçave të bardhëllema të oborrit të madh.S’deshe edhe kur mbete vetëm, pa Zotin e shtëpive.Vetëm se foleja e dikurshme u horbit.Njëri prej zogjve fluturoi jashtë pragut.Pastaj iku edhe zogu i vogël fare. Larg, shumë larg ujërave të Osumit të Kolonjës dhe Gramozit të hirtë.Ti hape krahët e thatë dhe fluturove edhe vetë.Krahët të ishin bërë si shkarpa, po malli bën edhe çudira, dhe, sigurisht fluturove, larg…shumë larg…për të mos u kthyer kurrë atje, ku gjethet e bajameve mbushin oborrin plot dhe ndienin nevojën për të fëshfërirë. Ike ashtu, me duart ndën përparëse, për të provuar derdhjen e ujrave të turbullta të jetës në një pragmoshë të vështirë, para një pragu që s’munde ta kapërceje , sepse tik-taku i kohës, a kush e di- fësh-fëshi i fshesës në oborrin e shtruar me gjethe të kalbura bajameje regëtinte harruar… Përjashta, muzgjet roniten ngadalë dhe një dritëz e vakët duket sikur rigon nga kupa qiellore butë- butë, për t’u bërë pastaj buzëqeshja e një dite të gjatë e të lodhshme… Si krahë rrezesh të ca akrepave të shtrembër, që thyhen e thyen pafundësisht nën trokitjen e verbër të kohës, ama edhe ashtu nxitojnë, për të ikur në ndjekje të dashurive njerëzore që humbin e rizgjohen portave të pafundme të globit me një tiktak përmallues…
