Një lumë mes për mes qytetit
Një lumë rrjedh mes për mes qytetit,
Një lumë që nuk ekziston në asnjë atlas të botës,
Një lumë që nuk e përmend asnjë hartë gjeografike.
Një lumë që nuk rrjedh si gjjthë vëllezërit e tjj
mes llumrash, baltovinash,
kodrash të lulëzuara
dhe malesh epike,
por mes për mes një betoni memec
që e shtrëngon si një shtrat i tmerrshëm Prokrusti.
Askush nuk e di nga buron në të vërtetë,
askush nuk i zë në gojë viset që përshkon,
askush nuk mund të përmendë qoftë dhe një emër peshku
që gjallon brenda tij.
Madje thonë se askush nuk ka parë
qoftë dhe një bretkose sy-kërcyer.
Një lumë rrjedh mes për mes qytetit.
Një lumë që nuk e di ç’është kthjelltësia,
nuk e di ç’është ngjyra e kaltër,
nuk e njeh kurrë dehjen e pashoqe të pushimit pas vërshimit
si një frymëmarrje lehtësuese
pas një akti seksual të nxehtë
Një lumë që nuk e di ç’është shtrati,
nuk e di ç’janë brigjet,
nuk e di ç’është kërcënimi i shterpësisë nga thatësira,
nuk e njeh tërbimin e vërshimit.
Një lumë rrjedh mes për mes qytetit,
përherë i turbullt,
përherë i zymtë,
i dënuar përjetë të mbarte llurbëtirën e pistë të menstruacioneve të qytetit
që derdhen brenda tij
natë e ditë pa pushuar
nga grykë të pista kanalesh,
më të neveritshme se gojët e ferrit.
I dënuar të mos provojë delikatesën e pulëbardhave
sipër trupit të tij ujor,
por vetëm pllaquritjet
e minjve të gjirizeve.
Një lumë rrjedh mes për mes qytetit,
një lumë llum,
një lumë që kurrë s’do të derdhet brenda njeriut.
nuk e di ç’është tërbimi i valelëve,
