Këndvështrime të Euronews: Marrëveshja e emigracionit Itali-Shqipëri është kundërproduktive, mizore dhe e dyshimtë
Propozimi për të dërguar njerëz që shpëtohen në det, në Shqipëri, është në kundërshtim të qartë me këtë parim ligjor – për të mos përmendur vlerat e sindikatës për respektimin e të drejtave dhe dinjitetit të njeriut.
Marrëveshjet me vendet jashtë BE-së thjesht përkeqësojnë rreziqet dhe vuajtjet me të cilat përballen njerëzit, që kanë nevojë për mbrojtje ndërkombëtare duke i shtyrë në duart e kontrabandistëve, ose trafikantëve dhe në rrugë gjithnjë e më të rrezikshme, shkruajnë Harlem Désir dhe Susanna Zanfrini. Në qytetin italian të Triestes, deri në 400 njerëz strehohen çdo ditë në një ndërtesë të shkatërruar, të braktisur pranë stacionit të trenit. Kjo nuk është jashtë zgjedhjes. Me një pritje mesatare prej 70 ditësh përpara se azilkërkuesit të mund të hyjnë në ambientet zyrtare të pritjes, ata nuk kanë ku të shkojnë tjetër. Dhe ndërsa Komiteti Ndërkombëtar i Shpëtimit (IRC) dhe OJQ-të e tjera punojnë pa u lodhur për të ofruar ushqim, ujë, informacion dhe këshilla ligjore, thjesht nuk mjafton për të përmbushur nivelin në rritje të nevojave. Është e qartë se vendet anëtare të BE-së si Italia duhet të investojnë urgjentisht në sistemet e tyre të pritjes, duke u siguruar që këto të jenë pjesë e një qasjeje të sigurt, të rregullt dhe humane ndaj emigracionit. Të gjithë duhet të kenë një vend të sigurt për të fjetur dhe qasje në nevojat e tyre themelore – veçanërisht njerëzit me dobësi si gratë dhe fëmijët. Megjithatë, në mungesë të dukshme të një sistemi të qëndrueshëm të azilit të BE-së, i rrënjosur në solidaritet dhe zhvendosje, i cili do të lehtësonte presionin mbi shtetet më jugore të Evropës, shumë prej tyre po marrin një rrugë tjetër.
Një mënyrë e kontraktimit të përgjegjësisë
Në vend të kësaj, një numër qeverish evropiane kanë eksploruar marrëveshje me vendet jo-anëtare të BE-së, që synojnë të ndalojnë fillimisht azilkërkuesit që të shkelin në tokën e tyre. Më e fundit prej tyre është marrëveshja e re e Italisë me Shqipërinë. Kjo do të bënte që shumica e njerëzve të shpëtuar në det në ujërat italiane të dërgoheshin direkt në Shqipëri, ku do të mbaheshin në qendrat e paraburgimit, ndërkohë që do të shqyrtoheshin kërkesat e tyre për azil. Kjo nuk është hera e parë që një shtet anëtar ka shqyrtuar mundësinë e kontraktimit të përgjegjësisë për menaxhimin e azilit dhe emigracionit në këtë mënyrë, por ka arsye themelore pse këto propozime të kaluara nuk kanë ecur përpara: ato janë të kushtueshme, mizore, kundërproduktive dhe ligjërisht e dyshimtë. Ndërsa qeveria italiane ka thënë se rregullat e saj të reja nuk do të zbatohen për gratë shtatzëna, fëmijët ose njerëzit me dobësi, marrëveshja nuk e konfirmon në mënyrë eksplicite këtë dhe mbeten pyetje të mëdha se si do të zbatohej ky përjashtim në praktikë? Një shqetësim kryesor është se shteteve të BE-së u kërkohet ligjërisht të mbështesin të drejtën për të kërkuar azil, pavarësisht se si mbërrijnë njerëzit në territorin e tyre. Propozimi për të dërguar njerëz të shpëtuar në det në Shqipëri është në kundërshtim të qartë me këtë parim ligjor – për të mos përmendur vlerat e sindikatës për respektimin e të drejtave dhe dinjitetit të njeriut. Së dyti, Italia nuk mund të garantojë që të drejtat e njerëzve do të respektohen në dy qendrat e paraburgimit të planifikuar në Shqipëri.
Duke i shtyrë njerëzit në rrugën e keqe
Për më tepër, nuk është ende e qartë se si njerëzit e mbajtur në qendrat shqiptare do të kishin akses në këshilla ligjore. Ekipet e IRC-së në ishujt grekë kanë evidentuar ndikimin shkatërrues të ndalimit de facto në shëndetin mendor të azilkërkuesve, ku 95% e njerëzve të mbështetur nga ekipet tona psikosociale në vitin 2023 raportuan simptoma ankthi dhe 86% depresion. Është e vështirë të shihet se si do të zbutet kjo në Shqipëri, një vend që nuk është i detyruar nga rregullat dhe rregulloret e BE-së. Së treti, marrëveshjet e BE-së me Turqinë dhe vende të tjera si Libia dhe Tunizia ofrojnë prova të qarta se masat parandaluese nuk do t’i ndalojnë njerëzit të rrezikojnë jetën e tyre në kërkim të sigurisë dhe sigurisë në Evropë. Nëse ka ndonjë gjë, ato thjesht përkeqësojnë rreziqet dhe vuajtjet me të cilat përballen njerëzit, që kanë nevojë për mbrojtje ndërkombëtare duke i shtyrë në duart e kontrabandistëve ose trafikantëve dhe në rrugë gjithnjë e më të rrezikshme. Provat tregojnë se përpjekja për të penguar azilkërkuesit duke krijuar politika më të ashpra ka pak ose aspak efekt në numrin e mbërritjeve. Jo vetëm që këto politika i shtyjnë njerëzit në rrugën e keqe dhe shkelin të drejtat themelore, por ato nuk ia dalin as në kushtet e tyre për të penguar azilkërkuesit. Është koha që BE-ja dhe vendet anëtare të saj të krijojnë një qasje të ndryshme.
Askush nuk rrezikon jetën e tij nëse ka mundësi të tjera
Udhëheqësit evropianë duhet të fillojnë duke e zhvendosur fokusin e tyre nga parandalimi i njerëzve për të arritur në territorin e BE-së, për t’i mbrojtur ata gjatë udhëtimeve të tyre. Ekipet e IRC-së në Itali, dhe më gjerësisht në të gjithë Evropën, shohin çdo ditë ndryshimin që pritja dinjitoze mund të sjellë në jetën e njerëzve, që kërkojnë mbrojtje. Italia duhet të përmbushë detyrimet e përcaktuara në Planin e Veprimit të BE-së për Integrimin dhe Përfshirjen për të siguruar që të gjithë të ardhurit të priten me dinjitet dhe respekt. Përvoja jonë tregon se kur njerëzit mbështeten për t’u integruar që nga dita e parë, ajo sjell përfitime të jashtëzakonshme si për të sapoardhurit ashtu edhe për komunitetet e tyre pritëse. Më shumë se 3,000 njerëz vdiqën ose u zhdukën duke u përpjekur të kalonin Mesdheun Qendror në vitin 2023, duke e çuar totalin gjatë dekadës së fundit në pothuajse 30,000 individë – shumë prej të cilëve do të kishin marrë statusin e refugjatit nëse do të kishin arritur në Evropë. Askush nuk e vendos jetën e tij në duart e kontrabandistëve nëse nuk mund të kenë mundësi të tjera. BE-ja dhe shtetet e saj anëtare duhet të zgjerojnë urgjentisht rrugët e sigurta në mënyrë që njerëzit të mos detyrohen në këto udhëtime të rrezikshme. Kjo do të kërkojë një shkallëzim të konsiderueshëm të zhvendosjes – një litar jetësor që mundëson transferimin e refugjatëve nga vendi i tyre i parë i azilit në sigurinë në Evropë , për të cilin shtetet e BE-së nuk kanë arritur të përmbushin angazhimet e tyre të përbashkëta nga viti në vit. Kjo duhet të plotësohet duke zgjeruar rrugë të tjera të sigurta si korridoret humanitare, bashkimi familjar dhe vizat për punë ose studim.
