Në kulmin e përqafimit masiv të realizmit socialist, Dritëro Agolli, që atëherë ishte vetëm 27 vjeç, pra në vitin 1958, ka shkruar këtë poezi, që nuk ishte normale për atë sistem:
Kjo grua
Kjo grua që bie erë çokollatë
Me mua ra dikur në dashuri;
Tani jeton me burrin në pallat,
Që ngritëm vjet në bulevard të ri.
Dhe nuk e di, e lumtur është vallë,
Me burrin zemërbardhë e shtatlartë?!
Qëndroj ta përshëndes, t’i them ca fjalë
Si kalimtar, si mik e shok i largët.
Po kokën nuk e kthen ajo nga unë,
Trak-trukun e sandales më lë pas;
Atë në djalëri e desha shumë
Betoheshim të pritnim çdo tallaz!
Po bashkë s’patëm fat të lidhnim jetën,
Se desh apartament e telefona,
Ndërsa unë ikja natën me gazetën
Dhe flija redaksive mbi poltrona.
Po unë e di, akoma natën në ëndërr
I shfaqem, e hap derën bojë hiri,
I shfaqem dhe i futem drejt në zemër,
Megjithëse pranë saj fle zemërmiri.
Kjo grua që bie erë çokollatë ,
Që desh nga unë apartament të ri,
Tani jeton me burrin zemërbardhë;
Jeton e lumtur?
Nuk e di!
1958
