(Tregim)
Atë mëngjes prilli, qyteti i vogël buzë lumit të moçëm u mbulua nga një diell, që ishte i rrallë për stinën dhe muajin. Njerëzit kishin hequr edhe rrobat pranverore dhe kishin nxjerrë nga dollapët rrobat më të lehta, thuajse verore. Teksa këmbehesha me kalimtarë atë mëngjes, (i njihja thuajse të gjithë) m’u kujtua një shprehje, që gjyshja ime përsëriste shpesh: “Vera është për fukaranë”. Njerëzit gëzonin. Dukej sikur dielli u pasqyrohej në vështrime, në buzëqeshje, në hapat që hidhnin, në “mirëmëngjeset” që shkëmbenin.
…
për më tepër lexoni Gazetën Telegraf
