Kur njeriu ul kokën i nështruar, pret rrënjët, që e mbajnë dhe kthehet në skllav, sapo është bërë shërbëtor i padronit, menjëherë e ka hedhur veten në erë.
Madje, si njeri pa cipë e nder, kush pranon që veten ta poshtërojë, e ka kot që mbrohet, se edhe pamja e jashtme nis t’i ndryshohet. E ç’janë ato njolla plot mister, njolla të errëta që, qysh në këtë jetë, një sy i mprehtë ia pikas nëpër trup këtij robi të shkretë?
Kurrë e kurrë, o Zot, as nesër dhe as sot mos qoftë e thënë që në supet e të gjallit të rëndojë para kohe balta e varrit! Është tmerr e llahtar të shfaqet ajo baltë qysh në të gjallë.
