Si vetë njerëzit, edhe fjalët e një jete,
shpesh varrosen, kur janë të kota.
Sa ka tretur dheu, kufoma e skelete,
aq herë më tepër fjalë, ka varrosur koha.
Por ndryshe tek ne, nga varret e vjetër,
nxirren kufoma fjalësh, për në media,
plus mençuri të reja, në internet e letër,
ka sa të mbulohen malet me gazeta!…
Ka disa njerëz, që kot lodhin trurin,
duke dërdëllitur fjalë pa asnjë interes,
sa të dhëmb koka, e me to të sëmurin,
me halle partie, që herët në mëngjes.
Teksa ti, i lodhur, më tej nuk i dëgjon
dhe fjalët rrjedhin, si një strehë hauri,
që kullojnë e bien poshtë, deri vonë,
nëpër varre fjalësh, pa dy koka guri…
Ruhen të balsamosura, fjalët e të parëve,
mençuritë e prijësve, të mbarë njerëzimit,
thëniet e shkencëtarëve e shkrimtarëve,
që mbjellin farën e zgjedhur të mendimit.
Jetojnë fjalët e arta, të sovranit popull,
me vërtetësinë dhe urtësinë tradicionale,
me dialektet, nga Vermoshi në Dropull,
ku shkruhen faqet e historisë kombëtare.
