Dëgjoj çdo vit me ëndje
koncertet pranverore,
të muzikës simfonike
në podiumet e
pemëve.
S’ka koncerte plot ëndje
në skenat
botërore,
se ato të zogjve të foleve,
para çeljes së vezëve.
Jehojnë me zëra alto,
bilbilat, kanarinat, gushëkuqet,
shoqëruar nga tonet bas,
të bufëve e sorrave në kor.
Qukapikët u bien fort
trumbetave me lëkura
drurësh,
kukuvajkat u fryjnë
fagotëve, në tonalitetin minor.
Pylli jehon për gjashtë
muaj nga simfonitë
fluturake,
deri te ndarja me verën,
për emigrimin
vjeshtor,
duke i dhënë lamtumirën
blerimit të
mikpritjes bujare,
me koncertin përfundimtar
të falënderimit madhështor.
Pastaj të parat, dallëndyshet,
me zogjtë e rinj të
stinës,
çajnë perdet e reve,
prerë me gërshërët e
bishtit.
Pas tyre, gardalinat orkestër
lirojnë telat e violinës,
dhe rosat shkundin ujërat
nga lugët e akordeve të fytit.
Patat, mbështjellin qafat
me jakat e puplave mes reve,
për të mos u ngjirur nga
ftohja, largësive të
udhëtimit,
Të fundit lejlekët, palosin
mbi plepa shkarpat e foleve,
trokasin sqepat e gjatë
të çajnë qiellin drejt Perëndimit.
Mbeten, harabelat e ngathët,
që ushqehen me thërrime,
të këndojnë oborreve
dhe flenë ferrave të
dimërimit.
Ndërkohë, deri te kthimi
i madh i zogjve,
nostalgjia ime,
pret me padurim simfonitë
e reja, të stinës së verimit…
