Rrugën “Skënderbeg” e kujtoj si një rrugë të qetë, ashtu sikundër kanë qenë të gjitha rrugët e Tiranës, ku rrallë kalonte ndonjë makinë; e kujtoj si një rrugë me shtëpi të vogla, tip vilash, me një ose me dy kate, me oborre të mbushura me pemë e lule dhe të rrethuar me mure e mbi to, kangjella; e kujtoj si një urë lidhëse midis rrugës së Durrësit dhe rrugës së Kavajës. Trembeshim kur kalonim para shtëpisë së doktor Shirokës, jo nga e lehura e fuqishme që bënte qeni i tij, por nga trupi i madh, i mbuluar me qime të kuqërremta, nga goja e shqyer dhe dhëmbët e bardhë. Ai kurrë nuk na kafshoi, kurrë nuk bezdisi njeri, por kishte qejf të lehte për të “lajmëruar” doktorin se “dikush e kërkonte”. Ajo ishte rruga jonë. Vitet iknin. Si pa e kuptuar, edhe ne, fëmijët e asaj rruge, u rritëm. Kishim hyrë në moshën e pubertetit. Jeta vazhdonte me të mirat dhe me të këqijat e saj. Një ditë na tërhoqi vëmendjen një dukuri jo e zakonshme. Një nga vilat dykatëshe, ku dikur kishte banuar një oficer madhor dhe që më pas shërbeu si qendër e rekrutimit, po boshatisej papritur. Aty do të vendosej selia e një ambasade. Por askush nuk tha se e kujt do të ishte ajo seli. Megjithatë pritjes i erdhi fundi. Një ditë aty pamë dy njerëz me ngjyrë. Tani gjithçka e kishim të qartë. Vila dy katëshe do të ishte ambasada e një shteti nga Afrika, e një vendi me ngjyrë, Ambasada e Ganës. Një qen i zi filloi të vinte vërdallë nëpër oborr dhe të lehurat e tij na dukeshin sikur rivalizonin me të lehurat e qenit të doktorit, shtëpia e të cilit ndodhej jo më larg se tridhjet-dyzet metra. Shikonim me kureshtje përfaqësues të atij shteti afrikan që hynin aty. Në fillim trëmbeshim nga fytyrat e tyre të zeza, por më në fund u mësuam dhe nuk na bënin përshtypie. Në ambasadë filloi të vinte çdo ditë një grua. E shëndoshë, topolake, e bardhë si bora. Buzëkuqe. Kur ecte lëviste mesin dhe tundte vithet. I ngjitëm nofkën “Dosa”. Shpesh, pasditeve, atë e priste një burrë me një biçikletë të vjetër “Bianki”, që e mbante prej dore. Duhej të ishte i shoqi. Kur takoheshin ai e hipte në zgarën e pasme të biçikletës dhe ngadalë shkonin drejt rrugës së Kavajës. Një pasdite, pasi kishim hipur në kangjellat e murit të ambasadës, në njërën nga dhomat e katit të parë na tërhoqi vëmendjen një krevat i mbuluar me kuvertë kadifeje të zezë. Dosa jonë, pa e ditur se ne po e vështronim, u zhvesh dhe ashtu krejt lakuriq u shtri sa gjatë-gjerë mbi kuvertë. Kontrasti ishte i madh: e bardha mbi të zezë. Pas pak në dhomë hyri një pac i zi. Ai hapte gojën dhe nxirrte herë pas here gjuhën e kuqe. Për rreth një orë pamë se çfarë bënin ata të dy. Atë pasdite nuk do ta harroja kurrë. Dosën filluam ta shikonim me njëfarë përçmimi. Na vinte keq për të shoqin. Për çudinë tonë ajo filloi të shëndoshej. Vithet iu trashën dhe i kërcyen përpjetë. Gjinjtë iu zmadhuan. Fytyra sikur ju shëmtua. Dukej që kishte mbetur shtatzënë. Ditët, javët dhe muajt kalonin. Ajo hyri në të nëntin. Një natë përfundoi në maternitet. Pas lindjes ajo nuk u pa më në mjediset e ambasadës. Thashethemet filluan të qarkullonin jo vetëm në lagjen tone, por edhe në Tiranë. Çfarë kishte ndodhur? Ndërsa doktori për momentin kishte kthyer shpinën, dëgjoi zërin e mamisë që po i thoshte: Doktor, shpejt, shpejt. Filloi të hapet! Prit një moment. Jo, jo. Eja shpejt! Çfarë ka ndodhur? Shiko! Ai me shikim të parë e kishte të qartë se çfarë fëmije po sillte në jetë ajo grua e bardhë si bora, prandaj i tha mamisë: Mbylle gojën. Ta presim njëherë e pastaj… Në atë hapësire të bardhë, midis shalëve të saj, në fillim kishte dalë një pjesë e kokës, balli, dy sy të mbyllur, hunda e shtypur, si hundë boksieri dhe së fundi, pas një rrotullimi, e tërë koka e mbuluar me flokë të zinj, të shkurtër dhe të përdredhur. Fëmija që po dilte nga barku i nënës, ishte i zi. Mamija zgjati duart dhe kishte pritur një copë mishi të jargosur me mbeturina lëngu amniotik që përpiqte këmbë e duar, lëvizte buzët dhe më pas kishte nxjerrë një zë të çjerrë shoqëruar me ulërima “Ua…ua…a…ua…a…”. Në jetë kishte ardhur një zezak. Merre, çoje në dhomën tjetër, – i kishte thënë doktori, pasi ajo i kishte prerë të porsalindurit kordonin umbilikal të trashë dhe të zi nga gjaku që mbante përbrenda ai tub që e lidhte me placentën e së ëmës. Por mamija, pa lëvizur nga vendi, kishte klithur: Doktor! Çfarë ke? Edhe një… Çfarë? Edhe një doktor. – Mos…! Ç’të bënin? Kishin filluar përsëri nga e para. Kishte dalë në dritë edhe i dyti, mashkull dhe i zi si i pari. Ndërsa lehona e lehtësuar priste tërë ankth për të parë fëmijët e saj, doktori me zë të ulët i kishte pëshpëritur mamisë: Nuk dua asnjë fjalë poshtë e përpjetë. Do merrem vesh me ministrin për këtë rast. Doktor, doktor! Ku janë fëmijët e mi? Dua t’i shikoj! Dëgjo motër! Më vjen keq. Ata lindën me kordon rreth qafës dhe nuk mundëm t’i shpëtonim. Ju jeni e re dhe patjetër që do të bëni fëmijë të tjerë. Mos u shqetësoni, -i tha ai. Ndërsa i shoqi tek hyrja e Spitalit Obstetrik-Gjinekologjik priste gjithë ankth lindjen e fëmijës së tij, ajo qante sepse diçka e brente përbrenda: “Mos vallë ata…”