Ky fat i hidhur tok na ra…
sa herë shkruaj poezi.
E di! Do jem më i varfër se ç`jam,
si lemza që s`të le pa teshtirë.
Ajo të mjeron e të përlan.
Unë e di, po të shisja domate
më mirë do qe se të afroja një libër.
Librat në kaushë kthejnë shqiptarët
për fara luledielli dhe kikirikë.
Nga qartësia në terr shkruaj
e shkoj drejt varfërisë,
për t`u ndjerë larg luksit i huaj,
nga padrejtësi e pasurisë…
Po ç`lumturi jep një varg?
Ai vetëm sa skalitet në letër.
Kur një ligjvënës eurot kap
si me magnet të hekurt?
Një herë vendosa do të lë:
mjaft u deshëm bashkë.
Asnjë dobi ti s`më dhe,
po më lë barkthatë…
Dhe të nxora jashtë si fëmijën
ikur nga shtëpia për denim.
Po ti te dera pa lutje rrije
të hyje brenda gjoksit tim.
Ky fat i hidhur tok na ra:
të vuajmë botën e padrejtë.
Paçka se bota borxh na ka!
Ne borxhin s`ia duam asnjëherë.