Hënë e ngecur
Një hënë e plotë ka ngecur sonte
Përmbi një lis qiellgërvishtës
Si një anije në cekëtinë
Që pret riardhjen e baticës…
Ti mrekullohesh nga kjo pamje
Nga kjo mesnatë e magjishme:
Për herë të parë një hënë robinë
Për herë të parë e palëvizshme…
Po prapë në zemër pezmatohesh
Me këtë hënë rënë në çark
Ndaj lisin tund me frymën tënde
Dhe sërish hëna vozit larg…
Dhe tek e ndjek me sy të lirë
Si shket në qiell krejt pa zë
Në gjoksin tim ti strukesh thellë
Dhe hënë të ngecur nuk ka më…
Katedralet
Jashtë e brenda ar edhe flori,
Mbi arkitekturën e tyre
Janë derdhur miliona…
Doemos magjepset i vogli njeri
Që as xhepa s’ka në pantallona…
Me arin e kësaj bote në shekuj
U derdhën kupat e verës,
Kambanat, shandanet…
Dhe u harrua Krishti, që pinte ujë në grusht,
Dhe s’i hoqi nga këmba sandalet…
Lypsari
Një jetë të tërë te dera e kishës
Puth kryqe e ndiz qiri,
Kur mbrëmjeve kthehej në strehën e varfër
Nga xhepat zbrazte
Vetëm hajmali…
O Krishti im, përlotej varfanjaku,
Si nuk më nxorre veç një ditë nga kjo skëterë,
Të bëje dhe me mua një mrekulli,
Ashtu siç e bëre edhe ujin verë?…
Drithërime
Isha djalosh kur u magjepsa pas një vajze,
Dhe tek e ndiqja
S’më soste ditë-nata…
Si varkëtar i çartur përmbi gjol
Që Hënën ndjek të kapë me lopata…
Ç’të ishte ajo vashë si aliene
Që dallëndyshe mbante nën strehët e qerpikut,
Shkreptimë që pak, sa pak që zgjati
Si verë e shkurtër e Arktikut…
…Sot jam i thinjur, burrë në moshë,
Por dot s’më ndahen të hershmet drithërime…
Thellë, në xhep të shpirtit prapë lëviz
Një dorë që rrëmon nëpër thërrime…