Ajo!
Ajo!
Shkeli mbi gjemba,
e nën gjurmët e saj,
mbinë veç trëndafila.
Ajo!
Me fustanin zi veshur,
Fiku ëndrrat në flakët ndezur,
Mbi altarin e bardhë.
Ajo!
Perëndeshë në tokë të shkretë.
Shkroi të parat vargje,
në dritaren e së vërtetës.
Ajo!
Diti të falë, të heshtë dhe të ndalë!
si shkëmb e patundur,
E vetme ajo!
Mbretëreshë!
Më thuaj!…
Sa herë ta dogjën jetën,
T’u bë shkrumb para syve të tu,
e britmat e pafajësisë nuk mundën dot ta shuanin?!
Sa herë t’i zhubrosën ëndrrat,
e në koshin e intrigave,
t’i flakën si një letër pa vlerë, e gjetur kuturu?!
Sa herë t’i nëpërkëmbën ndjenjat,
sinqeritetin, besimin,
e ti përsëri u ringrite duke ecur mbi gjemba të pambukta?!
Sa herë ju buzëqeshe me klithma të heshtura,
lajkatarëve, që të lëmonin shpinën,
për të gjetur vendin e përshtatshëm,
që të të ngulnin thikën?!
Më thuaj, netët që ndenje zgjuar,
me mijëra pikëpyetje,
si labirinte pa një rrugëzgjidhje,
ku ecte menduar krenaria e dinjiteti,
sa herë u përsëritën?! Doemos!
S’mund t’i mbash mend të gjitha
momentet kur të kanë rrëzuar,
sepse sot je ringritur
më e fortë, se kurrë më parë!
Je bijë, grua, motër, nënë…
Mbi të gjitha je femër
dhe pushtetin tënd mbi
botën se zotëron dot askush!
