Ky lumë
Ky lumë ku kërcyem dikur si troftat
Dhe u krodhëm të lumtur në ujë,
Duket sikur tashmë lan kohërat
Kur më thoshe me zjarr: “Shpirt, më duaj!”
Dhe me puthje si e dehur,
Mes valëve që na përkëdhelnin,
Në turp ulte degët shelgu,
Kur puthjet pas gjetheve fshihnim.
Në këto brigje të prita mbrëmjeve,
Petalet duke i këputur,
Më do, s’më do; duke vrarë’ mendjen,
Trëndafilin duke puthur!
Gjersa një natë ti u trete
Dhe më s’u duke te ky lumë,
Varur shelgjesh diku mbete,
Si troftë thellë mbeta dhe unë!
Histori e vjetër
-Pusho, i bërtiste plaka plakut,
Fjala e tij i dukej gjëmë,
-Plaç! i thërriste buzë oxhakut
Sa herë plaku ngrinte zënë.
Dhe kur kafen ia çonte
I hakërrehej: -Mos e pifsh!
Plaku i gjorë ditët mallkonte
Dëshirë të rronte më nuk kish.
Dhe iku një ditë nga kjo botë,
U shua i heshtur dhe i qetë,
Plaka tani nuk i bërtiste dot,
Paqen e gjeti në atë jetë.
Por s’kishte plaka më qetësi,
Ti bërtiste kujt, nuk kishte,
Në vend të plakut oxhaku me hi
Që s’kollitej dhe nuk i fliste.
Befas plaka ndjeu mall
Dhe nga shpirti i plasi vaji,
Të kish t’i kthehej një herë i gjallë,
Ti bënte kafen a një gotë çaji!
T’ia bekonte pleqërinë,
Si, dhuratë të shenjtë nga Zoti,
Njeriut që i dha dashurinë..
Dhe nga zemra kurrë s’e hoqi.
Veç t’i kthehej për ca çaste,
Ashtu i kërrusur me kollën e thatë,
Vajin dhe dhimbjen me të, ta ndante,
Gëzimin që e pati fat.
Me kollën dhe flokët e bardhë,
I kërrusur si mështekën,
Ta puthte një herë në ballë,
Kur t’ia sillte të ngrohtë kafenë…
E kërkonte shpesh, më kot!
Pranë oxhakut ku digjej zjarri,
Por nuk e kthente kurr’ më dot,
Plakun që po e treste varri…
Iknin vitet një nga një…
Ndërronte gjethet dhe mështekna,
Por koha nuk kthehej më,
Dashuria e vrarë me zënka.
